Επισκέψεις μέχρι σήμερα ...Number of visitors so far:

Join Us On Facebook

Please Wait 10 Seconds...!!!Skip

tisdag 30 april 2013

ALESSANDRO SPILIOTOPULOS: "my favorite scenes were all those that involved artificial rain"

Chances are you haven’t heard of Alessandro Spiliotopulos. But now you will. I recently interviewed the director of the featurette film entitled “RAINY DAYS”. The basic plot of the film centers around homelessness and the director talked about what inspired and motivated him to make this movie , he also talked about his experiences working with this exceptional cast and how it feels to be behind camera. Continue reading the Alessandro Spiliotopulos interview and watch the trailer for he's short film below..


- Hello Alessandro! Thanks for doing this interview. To begin with, could you please introduce yourself?

First of all  Ι want to thank you for giving me the opportunity to present “Rainy Days – Meres Vrohis”, our movie! To answer your question, I’m Greek-Italian, I was born in Italy, in beautiful Sardinia, and I grew up in Patras, Greece. Since then I have lived in many places and I feel blessed for that. Before getting involved with movies, I was doing B&W photography, ever since I was a kid, actually. Prior to my studies in Directing & Screenwriting I got a university degree in Electrical Engineering & Telecoms. Cinema and arts aren’t my only passion, I like quite many other things, like sports, traveling, meeting people, etc.



- You are directing a featurette film (ed.: “featurette” is called a film that lasts between 20 and 45 mins approx.) called «Rainy Days». Can you tell us what it is about?

Yes, quite right, it’s a featurette film! Although one can not tell the exact length until the editing process is over, we believe it will last between 25 and 30 mins. This film deals with the issue of homelessness. I would say that, for some or for most of the western countries and societies this is not a new problem, but for the Greek society it is indeed a new phenomenon, at least in the extent we see it lately evolving in all Greek big cities. More specifically, in this film we refer, in a subtle and “cinematic” way, to the issue of new-homelessness, the wave of homeless people who just some months or years ago were “ordinary people”, but under the pressure of the financial crisis ended up in the street.

- What inspired you to make this film?

Well, it was a series of reasons that led Simos Ikonomidis, the screenwriter, and me, to make this movie. One was the crisis, which is not only financial, unfortunately, but also a political and social one, that Greece has been facing for quite some years, and our desire to express our feelings about the difficulties many of our fellow countrymen have been experiencing during this period.  Another motivation was the issue of homeless people. When Simos brought it up, in one of our long conversations, I was enthusiastic about the idea to deal with this issue, as I have worked in the past with homeless people as a volunteer and I’m kind of sensitive about it. So I was more than happy when we decided to focus on that aspect!
 



- How is the shooting going so far? Where did you film and how long is the production process?

Shootings are going very well, and I’m glad about that, although the challenges were, and still are, many. That’s common, of course, in a production, and part of the job description is to always find ways to overcome these difficulties. Especially when you do no-budget films, it is mandatory that you learn to deal and overcome them. The writing phase was quite long, more than 6 months, while the pre-production phase lasted approximately 2 months. The shootings in total will last one month. Of course we don’t shoot for the whole month, every day. Again, when you make a no budget film, you have to be flexible, even about the shooting schedule!



- Do you have any favorite scene?

Well, I won’t say the cliché that all of them are my children, so I like all of them the same! My favorites, in terms of emotions, are probably the two scenes where Panaghiotis Mpougiouris and Zacahrias Rohas cry, which have already been shot. Of course when you are behind the camera, you have to stay a bit detached, but I can tell you I felt everything these two magnificent actors were giving to the camera and to the audience, in their “personal” moments of the movie.
From a technical point of view, my favorite scenes were all those that involved artificial rain, out in the streets, as they were difficult, were planned long ahead and needed a big effort and team work involving many people, all of whom were absolutely fantastic!



- Tell us about your directing method. Do you shoot on the go or do you plan meticulously? 

Well, I think it is something in between these two “extremes”. On one hand I try to plan and predict all what is possible to plan and I like rehearsing with the actors, as in rehearsals you lay the “foundations” for the film. But, on the other hand, I like letting some things “open”, in order to decide them on set. Of course, I have a plan on my mind even for that, ‘cause there’s no “real” improvisation in our business, and if there was, it would be incredibly expensive, but at least I let some things or details “open”, having in mind the possible solutions, and adopting the most suitable at the moment, according to the whole picture, which in my opinion is complete only some moments before you are ready to go for “action”!


- What is your biggest challenge shooting?

Well, I have to say that the word “shooting” itself contains, or rather is, a big, huge challenge, so I would need many-many pages in order to describe all of them! But that’s what we all like in this business, I guess, the adrenaline!


 - How did you go about casting? Was casting a long process?

Well, casting was indeed a relatively long process, as we paid particular attention to it. I was so lucky to have Kostas Kountouris as casting director of the film. With professionals like him everything becomes easier for the director! You explain to him what you want, and not only he comes up with great suggestions, but also with ideas that bring the whole thing further! Of course, this is what movie making is all about? different specialists bring in their talents and skills, in order to achieve the highest possible result, which of course is impossible to be achieved by one person or just a few people dealing with a multitude of tasks.


- So, you worked with four actors, a relatively small number. How is it working with famous actors like Panaghiotis Mpougiouris and Zacharias Rochas?

Well, for a featurette film, I wouldn’t say it is a small cast. Of course, there’s no such thing as a “recipe” for the number of actors, as everything depends on the script, but very often films of that length have fewer main actors. Apart from these four principal roles, we had three more actors involved in the shootings for secondary characters and a few extras as well.
My collaboration with Panaghiotis and Zacharias, as well as with Christine Gerogiannis and Andreas Marianos, who are also great and well known actors, was very good, or better say excellent! Usually people outside the business tend to think that it is harder to work with well known actors, but, although I don’t like to categorize people, as each one of us is special and unique, I can tell you that very often the case is the opposite! They make the director’s life easier, since usually they have great experience and are quicker to follow instructions. What’s more, they come up with their own ideas and suggestions, always of course inside the general “track” and guidance that the director and its vision provides.

 - How do you manage to make films in the middle of the crisis? What was the budget for the film? 

Well, that’s a good question. Funding and sponsorship nowadays has become quite hard, almost impossible, in Greece. That’s sad, but what can you say, when hospitals and schools, to mention only two examples, are suffering tremendous cuts on their budgets? On the other hand, culture, i.m.o., should be third in rank, right behind these vital sectors (health and education), as we know that culture is as well critical for a nation and its mental and psychological welfare. The budget of the movie would be approximately 30K €, but considering that all the people involved in it are working pro bono, we managed to keep it down to something less than. 1K, for equipment, food, transportation etc. In order to cover these expenses, we launched an indiegogo campaign.


- Please tell me more about this Indiegogo campaign and what you think about crowdfunding.

Well, as I said, it is a way for us to cover the expenses of the movie, at least a big part. I must say that I didn’t know much about crowdfunding before this project, this is the first time I use it for a movie of mine. Initially I was skeptical about it, but when my collaborators explained to me what it is about and how it works, I appreciated it and together we decided to make use of it for our movie. One of the things I like the most, is that it gives you the freedom to handle the project as you like. In a way, it’s a very democratic way of doing movies, as you expose your ideas and aims to people and they spontaneously decide either to contribute or not. In all other forms of filmmaking, first you have to estimate and invest in advance and only after the audience is “invited to participate” after the film is completed.
At the moment we reached a critical point, as our campaign has only one week left and our goal is still far away. So, please share the link with your readers, in order to support our campaign and film and spread the word around!
(ed. note:  www.indiegogo.com/projects/rainy-days-a-short-film/x/2713086  )



- What kind of short films do you like?

Well, to me this question is equivalent to “what kind of films do you like”, as to me a short film is not a genre by itself; the length doesn’t, or shouldn’t, determine the content and qualities of a movie. But even the latter question I can’t really answer, as I like too many kinds and genres of films. In few words, if I have to give an answer, I would say that I like films that “have something to tell you”, that touch you emotionally, push you to think or reconsider some aspects of life or society, films that open a window, at least for some minutes or a couple of hours, to other people’s thoughts and lives.


- Two questions related to the film's title: Have you shot some scenes under rain? And how did you decide on the title 'Rainy days'?

It may sound paradoxical, but we didn’t shoot any scene under rain. Moreover, one day that we had externals and it started raining, we paused shooting until the rain was over! There are some technical impediments which make shooting under rain quite hard, especially for a small production like ours. Generally speaking, in moviemaking we try to have everything under control, so we prefer renting a water wagon and being able to plan everything, rather than performing the “rain dance” and hoping it will rain!
About the title, it was the screenwriter’s idea and I immediately liked it, as it sets the whole atmosphere we wanted for the movie and, at the same time, it is not too “revelatory”. Additionally, on a second level, it depicts not only our heroes’ struggles, but in a way also the actual struggles that the whole country is going through. 


- What is very unique in this featurette film and who are the target audience?

Well, each and every film is unique, or at least should be! (loughs) Like people, each film has its own life. So, once we manage to give it its own life, we hope it will be a film for each and every one, as it has no specific target group. This is an interesting point about fiction:  I think that if a fiction film is good, then all people can find reasons and motivations to watch it and appreciate it. 




- What is next for you, what would you like to direct next?

Actually, although I don’t have time to think about anything else creative right now, at the back of my mind I have an excellent theatrical play, which I would like to direct and shoot, as it involves shootings too – in other words, a play that includes a film!


- When and where can we see your featurette film “Rainy Days”? When will it be released? Will it be released online as well?

Once we manage to overcome the last challenges and complete the movie, it should be ready in June 2013 and then we will send it to festivals around the world. As soon as the film is ready, a preview will be available for those whose contribution through Indiegogo entitles them to have the online premiere screenings. For an open online release, I think we will have to wait until the film has completed its tour to festivals, events and live screenings. So, I don’t think it will be open for the public online before 2014.
At this point, I would like to express my deepest gratitude to all the members of the cast and crew of “Rainy days”, who have worked and are still working so hard, in order for the film to be made! I can’t mention all of them now, as I guess we don’t have so much time, but I’d like to make an exception for our D.O.P. Panos Golfis, whose contribution is a real cornerstone for the realization of the film, both artistically-wise and technically-wise. 
And thank you so much, as well, for this lovely conversation and for giving us the opportunity to present “Rainy Days” to your readers! Our best regards to you and to our fellow Greek community there and all over the world!

CONTACT INFO
ALESSANDRO SLILIOTOPULOS ON FACEBOOK



LEAVE YOUR COMMENTS HERE...



Rainy Days - Μέρες Βροχής - Trailer 


lördag 27 april 2013

ΕΛΙΝΑ-ΕΓΓΛΕΖΟΥ: "ολοι ειμαστε κατα μια εννοια " διπλοι" "

Χθες πήρα συνέντευξη από την τραγουδοποιός Ελίνα Εγγλέζου, μια φιλική και πολύ χαρισματική προσωπικότητα η οποία μετά από αρκετά χρόνια μακριά από τη μουσική, φέτος κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο «Just friends» Όπως φανερώνει και ο τίτλος του, το άλμπουμ είναι αποκλειστικά φτιαγμένο μόνο με την βοήθεια, φίλων μουσικών. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό άλμπουμ το οποίο περιέχει 11 τραγούδια, σε συνδυασμό διαφόρων µουσικών στυλ .Το ηχογράφησε, εξ ολοκλήρου σε αγγλική γλώσσα, γεγονός που πουλάει περισσότερο στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα, όπως είπε και η ίδια. Γνωρίστε καλύτερα αυτή την υπέροχη καλλιτέχνιδα μέσω αυτής της συνέντευξης παρακάτω.. 




- Γεια σου Ελίνα και καλώς ήρθες στο blog μου θα ήθελα να ξεκινήσω ρωτώντας για το πρώτο σου ολοκληρωμένο δίσκο που περιέχει 11 τραγούδια και έχει κυκλοφορήσει στο διαδικτυο με τιτλο " Just Friends ". Πώς νιώθεις για την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά και ποια είναι η αποδοχή του κόσμου;

Κατ αρχην σε ευχαριστω πολυ που με καλεσες , ειναι χαρα μου που με φιλοξενεις εδω... :o)To " Just Friends " ειναι τα πρωτα μου δειλα βηματα στη μουσικη σκηνη , μετα απο πολλα χρονια που τα ειχα αφησει ... Ειναι μια συλλογη με 11 δικα μου τραγουδια στα οποια πειραματιζομαι και συνδυαζω διαφορα μουσικα στυλ και καθε ενα εχει διαφορετικο υφος απο το αλλο ... Αυτο δεν εχει σκοπο να καλυψει διαφορα μουσικα γουστα για να ειναι εμπορικο , απλα εκφραζει την δικη μου πεποιθηση οτι η μουσικη ειναι μια , το ενα ειδος εχει να δωσει πολλα στο αλλο και κακως βαζουμε ταμπελες οταν εχουμε να κανουμε με νοτες και συναισθηματα ... Οσον αφορα τις πωλησεις του , πρεπει να πω οτι το 80'/. ηταν απο το εξωτερικο και μονο το 20'/. απο την Ελλαδα , αλλα αυτο ειναι κατανοητο γιατι τα τραγουδια μου εχουν αγγλικο στιχο και ισως απευθυνονται σε κοινο με αλλα ακουσματα ...Οπως και να εχει , ναι , ειμαι πολυ ευχαριστημενη και ειδικα επειδη ολα τα εσοδα τα δωριζω στο Χαμογελο του Παιδιου και νιωθω οτι αυτο που δημιουργησαμε πιανει τοπο !!! :o) Επισης , νιωθω πολυ τυχερη και χαρουμενη που δουλεψα μαζι με αγαπημενους φιλους γι αυτο και το ονομασα " Just Friends ..." Πανω απο ολους , ο Ανδρεας "Xintre" Αλεξανδρακης , ενας καταπληκτικος μουσικος , ενας ανθρωπος με αστειρευτη φαντασια και ταλεντο , ο οποιος καταφερε να διαβασει τις νοτες μεσα μου και να τις ερμηνευσει με τις ενορχηστρωσεις του στο καθε κομματι μας που ακουτε ... Χωρις τις ιδεες του και την ακουραστη του συμπαρασταση σε καθε μου βημα , η μουσικη μου θα ηταν απλα βαρετα τραγουδακια ... Θελω να αναφερω επισης τους φιλους μουσικους που με τιμησαν με τη συμμετοχη τους ...Τη Φανυ Μελφη , την Ανθια Κωνσταντινιδου , τον Δημητρη Κουτσουβελη ( για τα υπεροχα φωνητικα τους ), τον Κωστη Λαζαριδη , τον Πανο Μαλαχια , το Γιαννη Κοτσιρακη (κιθαρες) , τη Μυρτω Κατ , τον Νικο Γεωργεδακη ( μπασο ) , Γιαννη Νομικο ( μπασο) ..τον Μανο Κουτσακη , τον Αλεξ Γαστερατο (ντραμς ) και τον Σπυρο Νικα ( σαξοφωνο)... http://www.cdbaby.com/cd/elinaenglezou3 ♫ Just Friends... - Elina Englezou. Listen @cdbaby www.cdbaby.com Click to listen at CDBaby 12:30am Elina Englezou


 - Ποιος ήταν ο λόγος που σας έκανε να κυκλοφορήσετε το “Just Friends” στο διαδίκτυο και οχι μέσω μια δισκογραφική εταιρεία; 

Επειδη ηταν η πρωτη μου δουλεια , και συνεπως αναγνωριστικη , προτιμησα να νιωθω ανετα στο φιλικο περιβαλλον που επελεξα να κανω την παραγωγη ..


 - Ποιο από αυτά τα 11 τραγούδια σου έχεις ξεχωρίσει περισσότερο και γιατί; 

Θα ελεγα το "Path" το οποιο μιλαει γαι μια μεταθανατια εμπειρια και το "Welcome" το οποιο περιγραφει πως ορισμενες γυναικες στην αρχη υποκρινονται για να τραβηξουν κοντα τους καποιον κι οταν τον αποκτησουν μετα μεταμορφωνονται σε τερατα ... Oχι εμεις , οι αλλες οι κακες !!! :o)



 - Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική και από ποια ηλικία ξεκίνησες; 

Απο Δ' δημοτικου ημουν στο Ωδειο , μαθαινα κιθαρα , θεωρια , σολφεζ κτλ αλλα δεν μ ενδιεφερε ιδιαιτερα η θεωρια και η τεχνικη , το μονο που ηθελα ηταν να γραφω τραγουδια και να εκφραζω αυτα που σκεφτομουν κι ενιωθα ... Οι υποχρεωσεις της ζωης ομως με αναγκασαν να αφησω τη μουσικη για πολλα χρονια ωσπου καποια μερα συνειδητοποιησα οτι χωρις μουσικη δεν υπαρχει ζωη κι ετσι ξαναπηρα την κιθαρα μου , ενα χαρτι κι ενα μολυβι κι αρχισα παλι απο την αρχη .. :o)



 - Εχεις κάποια οικογενειακή παράδοση στην μουσική; 
Οχι , οι γονεις μου ηταν εκτος χωρου.

- Ποιους τραγουδιστές έχεις ως πρότυπο; 
Θαυμαζα παντα τον David Bowie , τους Jethro Tull , τους Queen αλλα και τη Cindy Lauper , τις Heart και τους Pretenders ....

- Πώς περιγράφεις το στιλ της μουσικής σου; 
Απεριγραπτο !!!! :o)

- Ποιοι καλλιτέχνες και σκηνές σε έχουν επηρεάσει περισσότερο; 
Παντα ακουγα ολα τα ειδη .. Λατρευω τον Bach και την εκκλησιαστικη μουσικη , τους κλασικους , τη ροκ , την ποπ , το μεταλ , την country και τα blues... A! Kαι τη μουσικη απο τις παλιες ελληνικες ταινιες !!!!!! :o)

- Γράφεις δικές σου μουσικές και δικά σου τραγούδια; Nαι , ολα τα τραγουδια ειναι μουσικη και στιχοι δικα μου ...

- Τα τραγούδια σου έχουν, αυτοβιογραφικά στοιχεία; Ολα νομιζω .. Λιγο η πολυ η κατα καποιον τροπο ... Κι αν οχι γραφω για ανθρωπους που αγαπω ...





- Ποια ήταν η έμπνευση σου πίσω από το «Double personality»;

Ακομα ψαχνετε απεγνωσμενα το δευτερο "μισο" σας ? Εγω πιστευω οτι βρισκεται μεσα μας , ολοι ειμαστε κατα μια εννοια " διπλοι" .... Ο καλος και ο κακος μας εαυτος σε μια διαρκη μαχη , τα θελω , τα πρεπει .... Κι ομως τελικα καταφερνουν να ζουν αρμονικα και να να μας κανουν αυτο που ειμαστε , σα συνολο ...


 - Ποιο είδος μουσικής δεν αντέχεις καθόλου;
Νομιζω δεν αντεχω πολυ ωρα στα μπουζουκια ... Μ ενοχλει ο ηχος , ισως οχι τοσο η μελωδια ...


- Πόσο χρόνο αφιερώνεις καθημερινά στη μουσική;
Αναλογα την διαθεση μου ... Υπαρχουν μερες που δεν θελω να ακουω ουτε νοτα ... Αλλα γενικα μελεταω πολυ φωνητικη για να βελτιωνομαι ...


- Πες μου λίγα πράγματα για σένα, πόσο χρονών είσαι, αν είσαι παντρεμένη και από που κατάγεσαι;.
Ωωω αυτο ειναι το πιο σκοτεινο μου μυστικο !!! Αρκει να πω οτι νιωθω 15 ??? :o) Καταγομαι απο την Αθηνα κι εχω και κατι ριζες απο Καυκασο .. Και δεν ειμαι παντρεμενη ... Αλλα ..." σωπα μωρε θα τα καταφερω " , δεν θα μεινω στο ραφι !!!! :o)


- Η μουσική έχει κόστος στην προσωπική σου ζωή;
Οχι ιδιαιτερα , βρισκω χρονο για ολα ...

- Τι δεν σου αρέσει στην Ελλαδα;
Θα ελεγα οτι εκνευριζομαι με ορισμενες " ελληνικες " συμπεριφορες " και ιδιαιτερα με την γραφειοκρατεια ...

- Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Κολλαω στο facebook και παιζω Κυβολεξο στο Dod !!! Και μου αρεσουν οι ταινιες !!

- Διαβάσεις μπλογκς ποια είναι τα αγαπημένα σου ;
Το δικο σου !! Μονο το δικο σου !!!! :o)

- Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από δέκα χρόνια; 
Χμμμ .. Γρια ? :o)


- Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την συνέντευξη. Θέλεις να προσθέσεις κάτι άλλο; 

Θα ηθελα να πω σε ολους και ολες οτι ποτε δεν ειναι αργα για να ασχοληθουν με τα πραγματα που αναγκαστηκαν να αφησουν καποτε στην πορεια της ζωης τους ... Τα πραγματα που τους εδιναν τη χαρα της δημιουργιας , που τους εκαναν να νιωθουν ολοκληροι ...Για οποιους λογους κι αν τα αφησαν , ειναι σαν το ποδηλατο , δεν ξεχνιουνται ποτε !!!! :o) Σε ευχαριστω πολυ !!! :o)

Στοιχεία Επικοινωνίας:
Επίσημο προφίλ στο Facebook
Επίσημο κανάλι  στο Youtube








Καντε "Like" ή "Share" εδώ...



Αφήστε τα σχόλιά σας!


söndag 21 april 2013

HAPPY NEWS!!! :)

GIVEWAY COMING SOON...
As I mentioned in a previous post, I had wanted to host a giveaway when the blog filled the two years, I unfortunately could not make it then but now it becomes reality!

In two weeks I will advertise my first contest on Facebook! I can only reveal that there will be a perfect gift for YOURSELF or that special person in your life... So stay tuned! :-)






lördag 6 april 2013

ΤΖΕΝΗ ΚΟΣΜΙΔΟΥ: "Ο κλάδος μας είναι συνηθισμένος στα δύσκολα"

Η έκδοση του καινούργιου βιβλίο της, «Οι Βράχοι» από τις εκδόσεις Scene 10-7 αποτέλεσε την αφορμή να την προσεγγίσω για τη συνέντευξη. Γράφει, όποτε νιώθει την ανάγκη να γράψει και η γραφή της είναι ωμή και ρεαλιστική. Έχουν εκδοθεί επίσης τα βιβλία της: «Μετωπική με τον Θεό», «Όταν σβήνουν τα φώτα», «Το σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα» και το παιδικό παραμύθι με τις περιπέτειες της μάγισσας Ταραντούλας. Παράλληλα μας έχει χαρίσει δυνατές ερμηνείες ως ηθοποιός τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος για την νέα, ταλαντούχα ηθοποιό, συγγραφέα, σεναριογράφο και θεατρική σκηνοθέτη, Τζένη Κοσμίδου. Στην συνέντευξη που μου παραχώρησε μίλησέ για τα βιβλία της, τις ιστορίες που διαδραματίζονται μέσα σε αυτά και τους ήρωες τους, τη δική της άποψη για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και για τη σπάνια φιλία που την συνδέει με την συνάδελφο και στενή συνεργάτη της Αγγελική Γκαλμπένη - Παπαγρηγορίου, ενώ στη συνέχεια μοιράστηκε μαζί μου το πόσο λατρεύει την φύση και ιδιαίτερα την θάλασσα που έχει απίστευτη επίδραση στην ψυχολογία της. Απολαύστε την...


- Τζένη , πες μου για το νέο σου βιβλίο «Οι Βράχοι» το οποίο προλογίζει ο Χάρης Ρώμας;

Ο κύριος Ρώμας τιμά ιδιαίτερα εμένα και το έργο μου με τον προλογισμό του και τον ευχαριστώ θερμά. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχόδραμα κατά του ρατσισμού και της ομοφοβίας. Πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα, πως στην Ελλάδα του 2013 δεν τίθενται πλέον τέτοια θέματα . Το έργο αυτό έχει σκοπό να αφυπνίσει το πλήθος και να το βγάλει από την πλάνη του φέρνοντάς το αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.
Η ομοφοβία και ο ρατσισμός όχι μόνο έχουν επιβιώσει, αλλά είναι δυνατότερα από ποτέ. Απλώς έχουν καλυφθεί με το πέπλο μίας απελευθέρωσης τόσο φαινομενικής, όσο και η αποδοχή της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής.
Η ιστορία που ξεδιπλώνεται στο εν λόγω έργο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αληθινή και αποτέλεσε το έναυσμα για την πραγματοποίηση της απαιτούμενης έρευνας, που θα μου έδινε την δυνατότητα να αποδώσω με ρεαλισμό την σκληρή όψη της άτεγκτα φτιαγμένης κοινωνίας μας που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή.
Στην πραγματικότητα το έργο αυτό αποτελεί μια κραυγή. Κραυγή για απελευθέρωση, ίσες ευκαιρίες και ίδια αντιμετώπιση γιατί οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή δεν είναι παιδιά κατώτερου ή ανώτερου θεού και πρέπει επιτέλους να πάψουν να αντιμετωπίζονται έτσι και να στερούνται δικαιωμάτων, που για τους ετεροφυλόφιλους φαντάζουν δεδομένα.
Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη σεξουαλική επιλογή, στο να κυκλοφορούν στο δρόμο ελεύθερα με τον σύντροφο τους χωρίς να είναι δακτυλοδεικτούμενοι ή αντικείμενα χλευασμού και περιφρόνησης. Όσο για το δικαίωμα δημιουργίας οικογένειας, όπως και ίσων επαγγελματικών ευκαιριών θα πρέπει να ναι αδιαπραγμάτευτο για όλους, όχι αποκλειστικό προσόν των ετεροφυλόφιλων.
Είναι καιρός πια να αποβάλουμε από το μυαλό μας απαρχαιωμένες ιδέες, βαθιά ριζωμένες σε ψευτοηθικά στερεότυπα και ψεύτικους ηθικοπλαστικούς φραγμούς που πηγάζουν από τον φόβο απέναντι στο άγνωστο και το διαφορετικό, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία αληθινά ηθική, υγιή κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο και πιο άρρωστο, από το να προσπαθείς να στερήσεις από τον συνάνθρωπο σου βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.



- Εργάζεσαι ως ηθοποιός, με αποτέλεσμα, να έχεις ήδη μια σημαντική πορεία. Η γραφή πως προέκυψε;

Η γραφή δεν προέκυψε, προϋπήρχε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και είναι αυτή που με οδήγησε στην υποκριτική.


- Μίλησε μου για το βιβλίο σου «Μετωπική με τον Θεό» το οποίο προλογίζει η Άννα Βαγενά

Το «Μετωπική με τον Θεό» δεν είναι ένας απλώς θεατρικός μονόλογος. Είναι μία βαθύτερη αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου, στα πιο μύχια σημεία της ψυχής του, ξεδιπλώνοντας σκέψεις, αλήθειες και πεποιθήσεις που αν ανιχνεύσουμε στις αναμνήσεις μας θα δούμε ότι οι περισσότεροι τις είχαμε προσδιορίσει κάποια στιγμή, αλλά ελάχιστοι είχαμε το θάρρος να τις διατυπώσουμε δυνατά. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα κείμενο που σκοπό έχει να προσβάλει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη ή να σκανδαλίσει. Τουναντίον έχει σκοπό να φέρει πιο κοντά στην αληθινή ουσιαστική πίστη αυτούς που η τυπολατρική πίστη και εμμονή φρόντισε να απομακρύνει. Η κυρία Βαγενά τιμά και εμένα και την Μετωπική με τον προλογισμό της και την ευχαριστώ θερμά.


- Από τις σπουδές στην θεολογία έχεις επηρεαστεί πολύ; Πως κατέληξες σε αυτόν τον τίτλο του βιβλίου;

Οι σπουδές της Θεολογίας απλώς μου χάρισαν τις απαιτούμενες εξειδικευμένες γνώσεις για να μπορώ να καταπιαστώ με ένα τέτοιο θέμα. Επέλεξα τον τίτλο, γιατί είναι ο πλέον κατάλληλος για να εκφράσει το θέμα του εν λόγω βιβλίου.


- Κατά πόσο του βιβλίου είναι πράγματα από τη ζωή; Υπάρχουν κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία σου σε αυτό το βιβλίο;

Η γραφή μου είναι ωμή και ρεαλιστική. Όλα τα έργα μου έχουν βιωματικά κομμάτια είτε άμεσα (δικά μου) είτε έμμεσα (ανθρώπων που βρισκόμουν αρκετά κοντά τους, για να μπορώ να τους παρατηρήσω ή που ηθελημένα τα μοιράσθηκαν μαζί μου), εμπλουτισμένα με μυθοπλαστικά στοιχεία.


- Μίλησε μου για το βιβλίο σου «Όταν σβήνουν τα φώτα» το οποίο προλογίζει η Ευαγγελία Σαμειωτάκη και την μεταφορά του στο θέατρο στην οποία συμμετείχε φιλικά μέσα από video art ο Γιώργος Κιμούλης.

Είναι μία καταγγελία θεμάτων ταμπού, που όλοι γνωρίζουμε, αλλά λίγοι τολμάμε να συζητήσουμε ανοιχτά ή ακόμα και να σκεφτούμε. Μέσα στις σελίδες του «Όταν σβήνουν τα φώτα» ξεδιπλώνονται αλήθειες άλλοτε τρυφερές και συγκινητικές και άλλοτε σκληρές και επώδυνες.
Η λαχτάρα ενός μικρού κοριτσιού, που ξέρει από μικρό τον δρόμο για τον οποίον προορίζεται, αλλά δεν έχει καμία στήριξη από την οικογένεια του, γιατί όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί του θεωρούν πως εκείνοι είναι σε θέση να γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για το μέλλον του.
Η λαχτάρα να αγγίξει το όνειρο σε συνδυασμό με την έλλειψη στήριξης και κατανόησης από το οικογενειακό της περιβάλλον την κάνει ευάλωτη, βορά στα νύχια του πρώτου επιτήδειου.
Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σημάδια ενός βιασμού. Τα σημάδια της ψυχής, που όσος καιρός και να περάσει, δεν θα επουλωθούν ποτέ. Φανερώνονται όλα απροκάλυπτα μαζί με κάποιες από τις επιπτώσεις τους.
Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, βουλιμία είναι κάποια από τα γεννήματα αυτής της ανίερης συνουσίας που οδηγούν στο ξεγύμνωμα μίας άλλης σκληρής αλήθειας. Του ρατσισμού που βιώνουν ακόμα και σήμερα οι υπέρβαροι άνθρωποι. Της έλλειψης ίσων ευκαιριών με βάση την εξωτερική εμφάνιση, αντί των προσόντων και του μυαλού. Η πρωταγωνίστρια καταρρακώνεται, χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της, με μόνη της συντροφιά τις αγαπημένες της ηρωίδες.
Ηλέκτρα, Αγαύη, Μήδεια, Αντιγόνη, Κασσάνδρα. Βιώνει μαζί τους την δική της σύγχρονη τραγωδία και όπως αυτές, στο τέλος λυτρώνεται μέσα από την αναμενόμενη - σύμφωνα με το τρίπτυχο της αρχαίας τραγωδίας – κάθαρση.
Ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου την κυρία Σαμιωτάκη για τα υπέροχα λόγια της στον πρόλογο του βιβλίου μου, τον κύριο Κιμούλη για την μεγάλη τιμή που μου έκανε με την φιλική του συμμετοχή στην θεατρική μεταφορά του έργου , την Αγγελική Γκαλμπένη – Παπαγρηγορίου για την μοναδική σκηνοθεσία της στο video art και την Δήμητρα Θεοδωροπούλου που ενσάρκωσε με ιδιαίτερο τρόπο την κεντρική ηρωίδα.


- Μίλησε μου για το βιβλίο σου «Το σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα» και για τον λόγο που επέλεξες τον Στράτο Τζώρτζογλου για εξώφυλλο.

Το Σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα δεν είναι ακόμα ένα βιβλίο που αναφέρεται θεωρητικά στις σχέσεις των δύο φύλων. Είναι η απάντηση στα αιώνια ερωτήματα γύρω από τις φαινομενικά αψυχολόγητες αντιδράσεις και των δύο φύλων, που θα βοηθήσει τους άνδρες να κατανοήσουν καλύτερα τις γυναίκες και αντιστρόφως, βελτιώνοντας έτσι κατά πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα σύγχρονο δημιούργημα, που ρίχνει φως στη ρίζα του προβλήματος της ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο φύλα και στις επιπτώσεις που αυτό επιφέρει σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής μέσα από αληθινές ιστορίες, οι οποίες παραθέτονται και αναλύονται λεπτομερώς.
Το σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα βρίσκεται παντού επηρεάζοντας καταλυτικά ερωτικές, φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις και τελικά είναι αυτό που διαμορφώνει το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο επηρεάζει ακόμα και την σεξουαλική ταυτότητα, διαπλάθει προσωπικότητες και ευθύνεται για όλα τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου.
Σε ότι αφορά στο θέμα του εξώφυλλου χρειάστηκε αρκετή διερεύνηση μέχρι να καταλήξω στο κατάλληλο, που θα μπορούσε να εκφράσει τα αντικρουόμενα συναισθήματα που γεννιούνται στην ψυχή και την σκέψη μου από « Το σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα». Αρχικά επεξεργάστηκα την ιδέα ενός σκίτσου. Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω όμως, πως όσο πετυχημένο και αν ήταν θα ήταν ανήμπορο να εκφράσει όλα όσα ήθελα και έτσι κατέληξα στην ιδέα ενός ιδιαίτερου προσώπου.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ιδανικό πρόσωπο από αυτό του Στράτου Τζώρτζογλου, ενός από τους ελάχιστους Έλληνες ηθοποιούς που κατά την διάρκεια της μακροχρόνιας καλλιτεχνικής τους πορείας έχει ερμηνεύσει με απόλυτη επιτυχία ακραίους ρόλους καλύπτοντας έτσι ένα πολύ μεγάλο φάσμα. Το αποτέλεσμα δικαίωσε απόλυτα την επιλογή μου αφού ο Στράτος ενσάρκωσε σαν ένας αληθινός πολεμιστής του φωτός τα δύσκολα ζητούμενα του βιβλίου μου. Πιστεύω πως η εικόνα μιλά από μόνη της.


- Παρά το νεαρό της ηλικίας σου έχεις γράψει ήδη αρκετά βιβλία. Γράφεις εύκολα;

Οι όροι εύκολα και δύσκολα είναι πολύ υποκειμενικοί ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο ιδιαίτερο θέμα όπως η γραφή. Γράφω όποτε έχω την ανάγκη να γράψω.


- Από αυτά τα βιβλία που έχεις γράψει πιο ξεχωρίζεις περισσότερο και γιατί;

Μου είναι αδύνατο να ξεχωρίσω κάποιο από τα βιβλία μου είναι σαν να ζητάς από έναν γονιό να ξεχωρίσει κάποιο από τα παιδιά του.


Ας περάσουμε λίγο και στο αγαπημένο μας Θέατρο. Πες μου δύο λόγια για τη θεατρική παράσταση «Οι Βράχοι» και το ρόλο που ενσαρκώνεις.

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 00:15 στο θέατρο Vault στην παράσταση «Οι Βράχοι». Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για την μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου μου που αναφέραμε παραπάνω στο θέατρο σε δική μου σκηνοθεσία.
Ο Γιώργος Πετρόχειλος υποδύεται τον σκληρό Νικήτα. Έναν πατέρα απόλυτο, βίαιο που θεωρεί πως έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στην οικογένεια του. Ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης υποδύεται τον ευαίσθητο γιό του Ηλία, που πληρώνει πολύ ακριβά την διαφορετική του σεξουαλική επιλογή, η Σύλβια Αννουσάκη υποδύεται την φοβισμένη μητέρα του Ηλία και σύζυγο του Νικήτα, που δεν τολμά ούτε το ίδιο της το παιδί να υπερασπιστεί και την Λία, την καλύτερη φίλη του Ηλία, που ουσιαστικά συμβολίζει το δεύτερο εγώ του (Ηλίας – Λία). Ένα εγώ δυναμικό, μαχητικό αλλά εξίσου πληγωμένο.


- Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα ήθελες πολύ αλλά δεν έχει γίνει έως τώρα;

Πολλές, άλλες τις έχω στο μυαλό μου ως μελλοντικό μου σχέδιο και άλλες δεν τις γνωρίζω καν ακόμα αφού σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πολλά να δώσουν και δεν είχα ακόμα την χαρά και την τύχη να τους γνωρίσω


- Το όνομα σου έχει συνδεθεί με πολύ μεγάλους καλλιτέχνες. Τι αισθάνεσαι ότι πήρες μέσα από αυτές τις συνεργασίες;

Με τιμά η εμπιστοσύνη που έδειξαν σε εμένα και την δουλειά μου όλοι οι συνεργάτες μου μέχρι σήμερα και δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτή. Αποτέλεσε και αποτελεί για εμένα πάντα μια αστείρευτη πηγή δύναμης, όπως θα αποτελούσε και για οποιονδήποτε νεαρό δημιουργό που είναι σε θέση να εκτιμά τις ευκαιρίες που του δίνονται. Κάθε συνεργασία έχει κάτι ξεχωριστό και μοναδικό να σου δώσει, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα.


- Φέτος σε είδαμε να συνεργάζεσαι σε πολλές δουλειές με την συνάδελφο σου Αγγελική Γκαλμπένη – Παπαγρηγορίου και από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω είστε και στενές φίλες. Είναι τελικά εφικτό δύο δυναμικές γυναίκες, με τόσα κοινά στοιχεία που βρίσκονται στον ίδιο χώρο να συνυπάρξουν χωρίς προβλήματα ζήλιας και ανταγωνισμού;


Όχι μόνο συνυπάρχουμε αλλά το απολαμβάνουμε κιόλας στηρίζοντας και βοηθώντας η μία την άλλη. Η Αγγελική είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, υπερδραστήριος και δημιουργικός με πολύ ευγενική ψυχή. Τα κοινά σημεία δένουν τους ανθρώπους, δεν τους απομακρύνουν και σίγουρα δεν αφήνουν περιθώρια για κατώτερα συναισθήματα όπως αυτό της ζήλιας και του ανταγωνισμού. Όταν ο άνθρωπος τα έχει καλά με τον εαυτό του και νιώθει πληρότητα χαίρεται με την ευτυχία των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά του όσο και με την δική του, δεν τους φθονεί. Εμείς έτσι βιώνουμε και την φιλία μας και την επαγγελματική μας σχέση.


-  Ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και θεατρικός σκηνοθέτης. Είναι διαφορετικοί τίτλοι, οι οποίοι ωστόσο έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την έκφραση. Με ποια τέχνη ταυτίζεσαι περισσότερο ως Τζένη;

Είναι όλα αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού μου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο.


 - Δώσε μου μερικές λεπτομέρειες για σένα εκτός δουλειάς, πώς προτιμάς να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου, που συνήθως συχνάζεις στην Αθήνα;

Πιστεύω πως καταλαβαίνεις ότι κάνοντας τόσα πράγματα ταυτόχρονα ο ελεύθερος μου χρόνος είναι από περιορισμένος έως ανύπαρκτος . Αυτόν τον λίγο που μπορεί να προκύψει τον διαθέτω στο να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, να δω μια καλή παράσταση ή ταινία και φυσικά στο να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Δεν έχω συγκεκριμένα στέκια, γιατί σχεδόν ποτέ δεν ξέρω σε ποια περιοχή θα βρίσκομαι όταν καταφέρω να ξεκλέψω λίγο χρόνο. Προτιμώ πάντως τα μικρά, ζεστά μαγαζιά με προσωπικότητα και σε κάθε ευκαιρία φεύγω ακόμα και για λίγες μέρες εκτός Αθηνών. Λατρεύω την φύση και ιδιαίτερα την θάλασσα που έχει απίστευτη επίδραση στην ψυχολογία μου όταν είμαι κοντά της όποια και αν είναι αυτή.


- Πόσο εύκολο είναι για νέους καλλιτέχνες να ακολουθήσουν το όνειρο τους και ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης;

Ο δρόμος ήταν πάντα δύσβατος γιατί η Ελλάδα και το λέω με λύπη ουδέποτε φρόντισε να στηρίξει τον ανθό της, την νέα γενιά είτε αυτή ασχολείται με την τέχνη είτε έχει άλλες αναζητήσεις.
Ακόμα και προ κρίσης, όποιος έμπαινε σε ένα επάγγελμα σχετικό με την τέχνη περιμένοντας να βγάλει πολλά χρήματα και να γίνει πλούσιος, αποχωρούσε σύντομα απογοητευμένος. Για αυτό προσωπικά πιστεύω πως η κρίση δεν θα έπρεπε να μας ταράζει ιδιαίτερα σαν κλάδο. Ο κλάδος μας είναι συνηθισμένος στα δύσκολα. Είναι συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια και οι άνθρωποι που έχουν κάνει συνειδητά αυτή την επιλογή με το πλήθος δυσκολιών και την έλλειψη πολυτελούς ζωής που τους περιμένει.
Η τέχνη πάντα ανθούσε στις δύσκολες εποχές. Η χώρα μας βιώνει μια από τις δυσκολότερες εποχές της αυτό πρέπει να αποτελέσει κίνητρο για την αύξηση της δημιουργίας και όχι το αντίθετο.



- Τα καλοκαιρινά σου σχέδια; Ετοιμάζεις νέο βιβλίο;

Φυσικά και όχι μόνο αλλά θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για αυτά όταν πλέον θα έχουν ξεκινήσει. Δεν συνηθίζω να μιλάω ποτέ για κάτι πριν υλοποιηθεί γιατί απεχθάνομαι να διαψεύδομαι.


- Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Θέλω να κλείσουμε την συνέντευξη με μια ευχή σου για το μέλλον.

Εύχομαι οι άνθρωποι να γίνουν πιο απλοί, λιγότερο δήθεν και να εκφράζονται ευκολότερα και με περισσότερη ειλικρίνεια και εγώ ευχαριστώ.





Γίνετε φίλοι στο facebook με την Τζένη Κοσμίδου.







LIKE-ισμός/ Στείλε μήνυμα





Άφησε σχόλιο...

ΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΠΑΝΤΟΥ
Share Button