H Ελένα Μωραίτη είναι μια νέα ηθοποιός που έχει περάσει πολλά στη ζωή -σε σημείο να «φύγει» και να επιστρέψει –δεν είναι και μια Εμπειρία Ρουτίνας- όπως αναφέρει κι η ίδια.. για τα (μη όρια) του Θανάτου και της Ανάστασης της και παρ’ όλα αυτά -ποτέ δεν έχασε την αισιοδοξία της και ν’ αντικρίζει Θετικά τη Ζωή
Από πολύ μικρή ονειρευόταν –και ήθελε- να γίνει ηθοποιός, βέβαια στο διάβα της Ζωής της –συναντούσε συνεχώς εμπόδια- κι αναγκαστικά «ξέφευγε» απ’ το στόχο και όνειρό της.. που δεν ξέχασε ποτέ κι η Ζωή της έδωσε την ευκαιρία –ξαναφέρνοντας μπροστά του.. -όμως την επανέφερε– ανατρεπτικά και λίγο σκληρά, θα ‘λεγα- στ’ όνειρο της –για να το πραγματοποιήσει- κι αν δεν ήταν η μητέρα της που ήταν ο «μεσάζοντας» με το μητρικό ένστικτο που καταλάβαινε τα πάντα που χρειάζονταν.. και που με τη πίστη της –στο Θεό & στη κόρη της- ότι έχει τη δύναμη να τα καταφέρει -να Ζήσει.. διέψευσε ακόμη και τις διαγνώσεις των γιατρών..
Από πολύ μικρή λοιπόν είχε κάνει -τη δική της Ευχή– και η Ζωή την «Άκουσε» και τη βοήθησε να το υλοποιήσει –με «Συνεργό» τη Δύναμη της Ψυχής της- να κάνει πραγματικότητα και το δικό της Όνειρο.
Όταν θέλεις κάτι πολύ –με όλη τη Δύναμη της Ψυχής σου- η Ζωή ή το Σύμπαν σε βοηθάει να το Πραγματοποιήσεις –όπως λέει κ ο Paolo Coelo –στα συγγραφικά του έργα..
Που χωρίς να ξέρει –τα’ αναγνώσματα- του Paolo Coelo, έκανε πραγματικότητα τη θεωρία του..
Να ξέρετε ότι τα πάντα είναι ενέργεια στη Ζωή μας που διαπερνά –ότι έχει και είναι Ζωή.. όπως μας λέει κι η ίδια.
Έχοντας γνώσεις απ’ τις θεωρίες της Ανατολής και πολλών εναλλακτικών θεραπειών –που έκανε την πρακτική τους- για την καλύτερη αποκατάσταση της –από το τροχαίο που της συνέβη..
Κάνει λοιπόν τα πρώτα της βήματα στο χώρο της υποκριτικής του θεάτρου –παρ’ όλες τις αντιξοότητες της Ζωής της –ως τα τώρα- και κοιτάζει το μέλλον με Υπομονή Επιμονή & Αισιοδοξία & Θετικό βλέμμα –τα μελλούμενα.. που θα έρθουν.. και τα έχει ενεργοποιήσει με τη Σκέψη & τη Δύναμη του Νου της..
Προς το παρόν έχει παίξει σε διάφορες ερασιτεχνικές παραστάσεις που το πρώτο έργο ήταν στο σύλλογο του Μοσχάτου (Παραπληγικών & Κινητικά Αναπήρων)- με ρόλο την Ειρήνη στους «Ιππής» του Αριστοφάνη και στο Θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης" -με το έργο "Λάμια" της Λίνα Αμπντελχαμίντ - του συλλόγου ΑΜΕΑ Αχαρναί -με σκηνοθέτη το Βασιλη Οικονόμου –αξιόλογο επαγγελματία & Άνθρωπο –όπως αναφέρει κι η ίδια- από τη συνεργασία τους.
Επίσης σε μια συλλογική πρωτοβουλία φοιτητών (απ' την ενεργή φοίτηση της) στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών- στο Πανεπιστήμιο της Φιλοσοφικής στο έργο "ΜεταΌψεις της Κόρης" -που το σκηνοθέτησε επιτυχημένα- η συμφοιτήτρια της Αγγελική Παπαδοπούλου –ικανή ν’ ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία- και να «σώζει» παράσταση –όταν οι συνθήκες προβάλλουν εμπόδια- αξιοθαύμαστη.
Γενικώς η Ελένα είναι ένα πολύ δραστήριο άτομο -αφού πριν το βαρύ τροχαίο ατύχημα της επέζησε και δραστηριοποιείται χωρίς τα εμπόδια φυσικά ή μη- να της φράζουν το δρόμο που «χάραξε» η ίδια.
Ήταν αθλήτρια στο βόλεϋ, ακόντιο και στη προεθνική της άρσης βαρών, που από μία μικρή αλλά σοβαρή ατυχία (για τους αγώνες και τη πρώτη θέση) –έπαθε διάστρεμμα ποδοκνημικής- μόλις μιας βδομάδας πριν τους αγώνες αυτούς -κι έχασε τη 1η θέση στους πανελλήνιους αγώνες. «κάθε εμπόδιο για καλό συμβαίνει» διότι κάτι άλλο καλό, ορθώνεται μπροστά μας –όπως λέει κι η ίδια..
Ήταν απ' τις πρώτες κοπέλες στη 2η «φουρνιά» -που ασχολήθηκε- με την άρση βαρών..
Κι όπως λέει κι η ίδια: «Όταν εμείς κάνουμε σχέδια.. ο Θεός ή η Ζωή (το ίδιο είναι) γελάει..»
Και συν ότι έγινε ηθοποιός χωρίς καμία ειδική εκπαίδευση . –εκτός της Ζωής-
Διαβάστε παρακάτω όλα όσα είπε η νεαρή ηθοποιός!!!
- Έλενα πρώτα απ' όλα θα ήθελα να συστηθείς στους αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, ποια είσαι;
Κατ' αρχήν θα ήθελα να με φωνάζουν Ελένα -κι όχι Έλενα- που είναι και το προφανές του ονόματος -διότι με αυτό το τονισμό συναντάμε σήμερα- πιο συχνά τ' όνομα (Ελένη όπως με βαφτίσανε) και θεωρείτε "δεδομένο" απ’ όλους μας κι αυτό -όπως και πολλά άλλα λανθασμένος στη Ζωή μας. Είναι κι η γνήσια εκφορά του Ελληνικού Αρχαίου ονόματος "Ελένη" –όπως έμαθα κι εγώ. Αλλά έκανα αυτή την αλλαγή, πιο πολύ για λόγους ψυχολογικούς -στο άκουσμα του Ελένα- νιώθω απελευθερωμένη από πολλά.. «δεινά» (χαριτολογώντας) κι επειδή ακούω αυτό τ' όνομα πολύ συχνά και πάντα γυρίζω -δηλ. "ψαρώνω"- που λένε, όταν είδα (το Ελένα) -αποφάσισα να το «υιοθετήσω» -ώστε να ξέρω πότε φωνάζουν εμένα κι όχι κάποια άλλη. Υπογραμμίζω και βάζοντας τη φράση σε παρένθεση συμπληρώνω: (πως δεν ήθελα να πράττω αυτά που έκαναν οι πολλοί –ήθελα να είμαι από τους λίγους και δη πρωτοπόρους..) Πιστεύω πως έχω καταφέρει να στηρίξω –με πράξεις αυτήν την άποψη– αρκετά καλά..Όλοι το ίδιο λάθος κάνουν -από κεκτημένη ταχύτητα- προφανώς κι αυτό δείχνει επίσης κι έλλειψη παρατηρητικότητας ή έλλειψη ενδιαφέροντος για το τι λέει ο συνομιλητής μας αφού στην ουσία δεν ακούμε ότι μας λέει εκείνος αλλά μας νοιάζει μόνο –αυτά που έχουμε Εμείς να του πούμε -δηλ. έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτόν που υπάρχει "δίπλα" μας- με λίγα λόγια η Αποξένωση –που «θερίζει» την εποχή και τη κοινωνία μας. - Εκτός από σένα που καταλαβαίνω ότι είναι από κεκτημένη ταχύτητα -για να προλάβεις πολλά μαζί- για λόγους επαγγελματικούς- Και συνεχίζω..Βρίσκομαι στα πρώτα βήματα -θέλω να πιστεύω- πως θα υπάρξει θετική εξέλιξη και ότι & θα έχω συνέχεια στην πορεία μου -ως καλλιτέχνιδα- στα Μονοπάτια της Υποκριτικής Τέχνης και όχι μόνο.. ..η πορεία κι οι Ευκαιρίες που θα συναντήσω θα το δείξουν..
- Τι σε ενέπνευσε να γίνεις ηθοποιός;
Δεν ήταν κάτι που με ενέπνευσε βρισκόταν στο DNA μου, η Φυσική ροή του ανθρώπου στη Ζωή είναι να Εξελλίσεται –αλλάζοντας τις Επιθυμίες του Εαυτού του- του και τη Προσωπικότητα του, με στόχο τη Μεταμόρφωση του σε κάτι Αιθέριο, Παραμυθένιο- ή δυνατόν.. αυτός λοιπόν ήταν κι ο στόχος μου.. να «ξεφεύγω» -αν θέλεις- σε δικό μου κόσμο και αφού τελειώσει η παράσταση –θα έχω πράξει κάτι που με ευχαριστεί- και δε μου δίνει απλώς τη χαρά , αφού έτσι αξίζει στη Ζωή να τη Ζούμε –κάνοντας αυτά που μας ευχαριστούν κι όχι μόνο ότι μας δίνει χαρά..Καθώς λοιπόν "μπήκα" στα χρόνια της εφηβείας -βγήκα απ' το παράθυρο- (χιούμορ) -το ενδιαφέρον μου- στράφηκε αναγκαστικά αλλού. Αφού δεν υπήρχαν -οι προοπτικές, για κάνω πραγματικότητα τ' όνειρο μου- για πολλούς λόγους και δη οικονομικούς.. στράφηκα αλλού –άφησα κατά μέρος- και για λίγο (όσο κι αν διαρκέσει αυτό το «λίγο»..
Δε «Μαυροφορέθηκα» για να θρηνώ (ακολούθησα άλλη διαφορετική εμπειρία) που απ’ ότι κατάλαβα με τη πάροδο του χρόνου, ο Αθλητισμός δεν φάνηκε τυχαία στη Ζωή μου –αλλά ήταν απαραίτητος- για τη συνέχεια της..Οπότε ακολούθησα την αδερφή μου -που είχε "μπει" σε ομάδα για βόλεϊ στο Αιγάλεω- όταν ήμουν στο γυμνάσιο που, ήμουν 14 χρονών. Μπήκα και στην ομάδα του σχολείου που πήγαινα -5ο Γυμνάσιο Περιστερίου- αφού βρισκόμουν ήδη στον ίδιο σύλλογο (του Αιγάλεω) που ήταν και πιο κοντά στο σπίτι μας, με την αδερφή μου -εκείνη ήταν στην ομάδα των Γυναικών- κι εγώ στην ομάδα των Κορασίδων -μετά ακολούθησα Νεανίδες- και έπειτα μετά από χρόνια, έφυγα από αυτήν την ομάδα και πήγα σε μία στην Αθήνα – στο Ζάππειο κοντά- τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο (Ε.Γ.Σ.).
Εκεί μπήκα απευθείας με τις Γυναίκες κι έπαιζα –με Προπονητή το κ. Γιώργο Λάμπρου. Στο Σύλλογο αυτό πήγα πρώτα –για το άθλημα- του Ακοντισμού- από παρότρυνση του γυμναστή που είχα στο Λύκειο κ. Γιώργο Τρουλινό έτσι ακολούθησα για ένα χρόνο -τον Ακοντισμό στην ίδια ομάδα -κι αφού είδα- ότι υπήρχε ομάδα βόλεϊ Γυναικών ξεκίνησα τις διαδικασίες για τη μεταγραφή μου- απ’ το άθλημα - για να μπορώ να συμμετέχω επίσημα σε αγώνες του συλλόγου- κι έκανα προπονήσεις και με το ακόντιο στις ρίψεις κι από μία συναθλήτρια από τις ρίψεις που Προπονητής ήταν ο Γυμναστής μου στο Λύκειο κι έτσι έμεινα στον Ακοντισμό (1 χρόνο) κι έκανα προπονήσεις με τη Νατάσσα Ακτύπη που είμαστε πολύ καλές φίλες –και που είχε μπει- στην πρώτη Γυναικεία ομάδα του αθλήματος -της Άρσης Βαρών, μου πρότεινε να δοκιμάσω να λάβω μέρος κι εκεί στους "δεύτερους" -για την Ελλάδα- Γυναικείους Πανελλήνιους Αγώνες του αθλήματος –αφού με δει ο προπονητής– στα βάρη για να με αξιολογήσει -ο αποθανών τώρα- Ανδρέας Σιζόπουλος- που τον έχει διαδεχτεί και συνεχίζει με την ίδια δυναμική κι ο γιος του Αλέκος Σιζόπουλος.
Αλλά ακόμη κι όταν δοκίμαζα κι άλλα αθλήματα (ακόμη και με την Άρση Βαρών) δεν άφηνα, τις προπονήσεις και τους Αγώνες στο Βόλεϋ -έκανα -προπονήσεις συγχρόνως- με το κατάλληλο προγραμματισμό των ημερών και ωρών -που θα δούλευα ή θα σπούδαζα.
Στα βάρη πήγα τελικά κι έπαιξα στους Πανελλήνιους Αγώνες που έγιναν Θεσ/κη με –διάστρεμμα στον αστράγαλο μιας βδομάδας- κι από ένα χορό των ΤΕΙ, που σπούδαζε η κολλητή εφηβική μου φίλη Ελ.Ντ.
Ήμουν και Σπουδάστρια στην ΑΔΣΕΝ Ασπροπύργου- το 1ο χρόνο όταν έκανα τις πρώτες προπονήσεις στα βάρη κι ήμουν στους στους μηχανικούς- που υπήρχε άλλη μία μόνο κοπέλα –η Ελ. Αλμ. σ’ όλο το τμήμα των Μηχανικών– κι είμασταν οι πρώτες κοπέλες- που άνοιξαν το δρόμο αρχικά η Ε.Α για τη φοίτηση και σ’ άλλες κοπέλες –σ’ ένα καθαρά ανδροκρατούμενο επάγγελμα.Όταν μου συνέβη το ατύχημα -είχα γραφτεί στην ιδιωτική σχολή «Αυγερινοπούλου»- ως Αισθητικός και οι σπουδές αυτές έμειναν ατελείς (διότι το ατύχημα συνέβη 3 ή 4 μήνες πριν τελειώσει η φοίτηση μου εκεί) κι οι 2 σχολές που ακολούθησα είναι άκρως αντίθετες -η μία ήταν ένα καθαρά ανδρικό- επάγγελμα κι η άλλη καθαρά γυναικείο –τουλάχιστον τότε. Ή του Ύψους ή του Βάθους..Χα! Χα! Από τότε όμως έχουν αλλάξει πάρα πολλά: ο κόσμος, είμαστε πλέον στην εποχή του Η/Υ κ.άλλες πολλές αλλαγές –ανά τον κόσμο- που κάποιος που έχει Ζήσει τη φυσική ροή της Ζωής, δε μπορεί να νιώσει, το χρόνο που τρέχει συνεχώς και «σαρώνει» με τη Ροή του τα πάντα. Είναι ακριβώς όπως «Ένα Ορμητικό Ποτάμι που τρέχει μόνο Μπροστά» & Σαρώνει στο Διάβα του τα πάντα..Έπραττα όλες τις δραστηριότητες μαζί -λες κι ήθελα να προλάβω- να πράξω και να βιώσω πολλά στη Ζωή μου -και εδώ φάνηκα προφητική- κατά ένα μέρος διότι Ζω και μπορεί να λένε ότι «έχασα» πολλά χρόνια της νεανικής μου ηλικίας, που θα μπορούσα δραστηριοποιηθώ σε πολλά –της τότε ηλικίας μου τότε- δηλ. αυτά που πράττω τώρα.. και σύμφωνα πάντα με τους δικούς μας νόμους και θεσμούς.. και λόγω της σωματικής κι υλικής ηλικίας –είμαι εκτός κανόνα- αλλά ευτυχώς και Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις -σε κάθε κανόνα..
..Ποτέ Δεν είναι Αργά για Τίποτα & για Κανένα..Συν ότι οι Γνώσεις που Αποκόμισα από τη «Δυσάρεστη» κατά μία Έννοια Εμπειρία.Δεν αντικαθίσταται –στη Φυσική Ροή της Ζωής- που θα είχα, αν δεν είχα τρακάρει..Δε τη συνιστώ σε κανένα –αν δε του τύχει- από τη στιγμή που συνέβη –το μόνο- που μπορώ και καλύτερο για μένα είναι να δω με Θετικό & Αισιόδοξο Βλέμμα το «Πάθημα» που απ’ ότι φάνηκε ήταν ένα πάραπολύ καλό Μάθημα Ζωής..
Στην Αποκατάσταση –απ’ το πλήγμα του ατυχήματος- με βοήθησε πολύ η έως τότε, αθλητική μου δραστηριότητα.. που αποδεικνύει πως δεν ήταν τυχαία η αδυναμία.. να πραγματοποιήσω άμεσα τα’ Όνειρο μου.
Για τους πιο πολλούς αν όχι όλους –το ατύχημα- θεωρητικά είναι τραγικό γεγονός -και όντως είναι- αλλά κατάφερα και ανέτρεψα αυτή τη τραγικότητα -σε μήνυμα Ελπίδας & Δύναμης- κι Αισιοδοξίας, βοηθήθηκα δε πάρα πολύ στην αποθεραπεία μου -που ακόμη συνεχίζω –μ’ επιτυχή αποτελέσματα και συνεπώς πολύ καλή εξέλιξη –από τον στόχο που είχα ορίσει μπροστά μου- οραματίζοντας με, καλύτερα από πριν το ατύχημα..Συν ότι λειτούργησε ως Οδηγός –για να ανιχνεύσω- τα «αποτυπώματα» του Ονείρου μου και να βρω το Δρόμο –να τα Συναντήσω..Ενώ πριν γύμναζα επί το πλείστον το σώμα -τώρα έχω την ευκαιρία- να γυμνάσω και το νου -το μυαλό μου- (μέσω των σπουδών αλλά και των εμπειριών που βιώνω) –βέβαια κάποιοι καταφέρνουν- να γυμνάζουν και τα δύο ταυτόχρονα (από τη γέννηση τους) μ’ επιτυχία –υποθέτω είναι λίγοι –αν υπάρχουν.. Συντρέχουν βέβαια και οι ευκαιρίες –υπάρχουν ή παρουσιάζονται στη Ζωή μας- για ν’ αναπτύξουμε το τομέα ή τους τομείς που θέλουμε..
Έχεις εμπλακεί σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα πες μου για αυτό...
Το θυμάμαι σαν χτες -που χαιρόμουν- επειδή είχα γενέθλια μετά το Πάσχα και θα τρώγαμε όλοι τούρτα -δε θα υπήρχαν λόγοι νηστείας. Χα! Χα!
Ως Ταύρος μ' ενδιέφερε το καλό φαγητό.. μόνο που τελικά τη τούρτα την έφαγαν όλοι οι άλλοι- εκτός από μένα – αφού βρισκόμουν σε κώμα.. τη «πάτησα».. Χα! Χα!
Είναι αστείο αν το κοιτάξουμε τώρα που έχω ξεφύγει τον κίνδυνο –για τη Ζωή μου- από τότε.. κι αυτό είναι μια καλή συμβουλή, να βλέπεις τη Ζωή σου με Χιούμορ να έχεις τη Δύναμη ν’ Αυτοσαρκάζεσαι –για να προλαβαίνεις κακίες άλλων- και να μη σε Απελπίζουν οι καταστάσεις..όσο Τραγικές κι Ανέλπιδες φαίνονται..
Η Ελπίδα Πεθαίνει Τελευταία και δεν είναι τυχαία η φράση αυτή... επειδή τα πάντα μπορούν ν’ ανατραπούν –όπως κι απ’ το πολύ καλό στα χειρότερα– (για να μη γινόμαστε Αλάζονες κι Εαυτούληδες) αλλά κι απ’ τα χειρότερα, στα πολύ καλύτερα κι αυτό είναι μια πολύ Θετική κι Αισιόδοξη Στάση για τον Αγώνα που θα κάνουμε για ν’ Αντιμετωπίσει τις Δυσκολίες της Ζωής μας..Επειδή η Ζωή είναι Απρόβλεπτη.. κάθε ώρα & κυρίως Στιγμή..
Η πορεία της Αποκατάστασης μου -από την ώρα που βρέθηκα- σε κώμα οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, σύμφωνα με τα δεδομένα, που είχαν μπροστά τους κι έβλεπαν για τη συνέχεια της Ζωής μου - γι' αυτούς ήμουν απλώς κλινικά νεκρή- επειδή ο εγκέφαλος μου -ήταν ένα αιμάτωμα και δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι -που θα μπορούσαν ν’ αφαιρέσουν- με σκοπό να βοηθήσουν να συνέλθω.
Κι αυτό το θεωρώ κι είναι τύχη, διότι έκαναν ως τότε ένα σωρό λάθη -στις εγχειρήσεις εγκεφάλου- δε σώθηκα απ' το τρακάρισμα για να με καταδικάσουν –από βλακεία- να Ζω ως φυτό μια Ζωή "καταδικασμένη" -δηλ. χωρίς να ΖΩ κι απλώς να υπάρχει η παρουσία μου- για τους άλλους.
Αν δεν είμαι εγώ για μένα τότε για ποιο λόγο υπάρχω?
Βέβαια δεν ξέρουμε –αν θα πετύχαινε- και πόσο γρήγορα θα γινόμουν καλά -χωρίς όμως σταθερότητα στην Υγεία μου- πιστεύω. Είναι θεωρίες δικές μου -για τους γιατρούς- και τι θα μπορούσαν να επιτύχουν.
Η Πίστη της Μητέρας μου -στο Θεό- και σε μένα -ότι θα τα καταφέρω- κάτι που έγινε κιόλας.
Μ' έσωσε και συνέβη στην ουσία -η Ανάσταση μου- έγινε τη μέρα που τράκαρα και δεν "έφυγα" εντελώς, δηλ. «έφυγα» -για να πάρω μια οσμή- από τον «άλλο» κόσμο & «ξαναγύρισα» προφανώς για να μεταλαμπαδεύσω τις Γνώσεις απ’ την Εμπειρία μου αλλά και να φέρω εις πέρας την Αποστολή που μου έχει δοθεί -από τη φυσική μου γέννηση αρχικά- αλλά εξελιγμένη με τη 2η «γέννηση» δηλ. Ανάσταση (14/4) είναι η μέρα που τράκαρα και τη γιορτάζω ως μέρα Αναστάσεως μου.. Τα οποία είναι «μη βάσιμες θεωρίες» επειδή δε στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα –τουλάχιστον ότι θεωρούμε- «πραγματικό»..
Δε το χαρακτηρίζω (άτυχο συμβάν) διότι νιώθω «τυχερή» που μου συνέβη -πριν με πείτε τρελή και παλαβή- νιώθω ότι μου έχει δώσει πολλές και σπάνιες εμπειρίες και συνεπώς γνώσεις- κι είμαι άνθρωπος που κυνηγάω τις εμπειρίες- αφού από κει μαθαίνουμε -τα της Ζωής। Εν πάση περιπτώση -πήγα στον άλλο κόσμο και ξαναγύρισα- ειδικά αυτήν την εμπειρία ή το συμβάν -δε το χαρακτηρίζει κανείς κι "Εμπειρία Ρουτίνας- και πόσο μάλλον δε πλήττει όποιος την ακούει , αλλά και τη βιώνει, νομίζω –αλλά δε νιώθω πως έχω «χάσει» χρόνια από τη Ζωή μου– στην ουσία έχω Κερδίσει.
Διότι ότι έχω μάθει, ως τώρα αποκλείεται να τα μάθαινα στα χρόνια που θα κυλούσε «κανονικά» η ροή της Φυσικής & Φυσιολογικής Συνέχεια της Ζωής μου. Έχω αποκτήσει νέους φίλους –διαφορετικούς- αφού κι ο κόσμος απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους। «Πήρα» κι αρκετά άλλα «μαθήματα» Ζωής.. που δε θα έβλεπα σ’ άλλη περίπτωση..
Γενικώς κι ειδικώς ο τρόπος που αντικρίζω το ατύχημα –είναι ΜΟΝΟ Θετικός..
- Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να γίνεις ηθοποιός ειδικά όταν δεν έχεiς κάνει σπουδές στην υποκριτική;
Δε συνάντησα καμμία δυσκολία -έπραττα ότι και όπως "έβγαινε" από μέσα μου- παρά τις οδηγίες του σκηνοθέτη -στο 2ο έργο που έπαιξα τη "Λάμια"- προσπάθησα να τις ακολουθήσω στις πρόβες με αποτυχία -γιατί δεν ήμουν εγώ αυτή που έπαιζε- κι έτσι στην επίσημη πρεμιέρα -έπαιξα όπως μου "βγήκε" κι ένιωθα –βασιζόμενη στη Θεωρία του Stanislavsky- που κι αυτή την έμαθα αφού έπραξα σύμφωνα με αυτή.. Και γι' αυτό υπήρχε επιτυχία -ήταν αυθεντική εκτέλεση ρόλου- ήμουν Εγώ που Υποδυόμουν το Ρόλο μου..
Σα μπερδεμένο μου ακούγεται.. και είναι.. Χα! Χα!
-Για πες μου λοιπον πως ξεκινησες πως μπηκες στην υποκριτική...
Η Υποκριτική –που ρωτάς για το πώς μπήκα- το δέχομαι ως: πως ξεκίνησα -να «παίζω» Θέατρο.
Είχα γραφτεί στο σύλλογο ΑΜΕΑ -Παραπληγικών & Κινητικά Αναπήρων- στο Μοσχάτο (επειδή έμενα στο Ν. Κόσμο) και ήταν πιο κοντά κι εκδήλωσα ενδιαφέρον –για τη Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου.
Η ομιλία μου τότε ήταν «τρισάθλια» μίλαγα και δε με καταλάβαινε κανείς –αλλά όλοι μου έλεγαν: «Ναι, Ναι», για να με «ξεφορτωθούν», κάποιος όμως που έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον ασχολιόταν με υπομονή και «βγάζαμε» νόημα..
Έμαθα πολλά με τη «μη λεκτική» επικοινωνία –όταν δε μίλαγα κατανοητά- ένιωθα όμως τη διάθεση του κάθε συνομιλητή μου. Κι αυτή η επικοινωνία με δίδαξε πολλά..
Η Ομάδα των ατόμων μου –που παρευρίσκονταν- συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά –αφού βρέθηκε και ρόλος- χωρίς λόγια τότε κι εμφανίστηκα στο Ρόλο της Ειρήνης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη..
Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου, στο Περιστέρι –στο αρχικό μας σπίτι- που είναι και δικό μας -αρρώστησε ο πατέρας μου- και χρειαζόταν φροντίδα.
Όταν απέκτησα σύνδεση internet στον Η/Υ μου –γράφτηκα- και στο fb που ειδικά τις πρώτες μέρες καθόμουν με τις ώρες -έτσι κάποια στιγμή σκέφτηκα- να κοιτάξω αν υπήρχε ζήτηση ηθοποιού γυναίκας- που θα μπορούσα να υποστηρίξω με -κάποιο ρόλο που θα είχα τη δυνατότητα να υποδυθώ- και βρήκα μια κοινοποίηση στον ισότοπο του fb από το σύλλογο ΑΜΕΑ Αχαρνών -που είχε αναλάβει- να σκηνοθετήσει το έργο ο Βασίλης Οικονόμου -που θ' ανέβαζε- τη Λάμια, που είχε γράψει η Λίνα Αμπελχάμιντ.
Εκδήλωσα ενδιαφέρον για το ρόλο που υπήρχε κι έστειλα το βιογραφικό μου -για την ηθοποιό που έψαχναν - και κλείσαμε ραντεβού με το σκηνοθέτη, Βασίλη Οικονόμου -που έχει εμπειρία με άτομα ΑΜΕΑ- κι έδειξε τη "πρέπουσα" Καταννόηση και την Υπομονή, που με βοήθησαν πάρα πολύ -ψυχολογικά. Και τον Ευχαριστώ πολύ..
Στη συνέχεια έχω παίξει, στο έργο "ΜεταΌψεις της Κόρης εις τη 3η" -η μία όψη της Κόρης –μια διασκευή και είναι σκηνοθετημένο από την Αγγελική Παπαδοπούλου (συμφοιτήτρια μου) που με βοήθησε πάρα πολύ κι όχι μόνο στο θέατρο με το ρόλο που μου εμπιστεύτηκε αλλά και οικονομικά Γι’ αυτό την Εκτιμώ Απεριόριστα..
- Τι είναι αυτό που σε εξιτάρει περισσότερο στη ηθοποιία;
Εκείνο το οποίο με ξιτάρει ιδιαίτερα -είναι κάτι που γίνεται μόνο του- και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια -από μένα. Είναι ότι γίνομαι άλλος άνθρωπος και ότι "βγαίνω" από κάθε προβληματική κατάσταση του πραγματικού μου εαυτού.. είναι κάτι που γίνεται "ΜΑΓΙΚΑ"..και είναι "Μαγικά όμορφο"
- Παίζεις κάπου αυτήν την περίοδο;
Θα ξεκινήσω με την εξεταστική της Φιλοσοφικής στις 3/7 με την εξέταση του μαθήματος: «Εισαγωγή στη Θεατρική Πράξη Β΄» κι αν βρω ομάδα -για να παίξω και να «δώσω» και το «Εισαγωγή στην Ιστορία της Υποκριτικής & της Σκηνοθεσίας» -που κι αυτό όπως και το 1ο που είπα- ότι θα δώσω το διδάσκει η κυρία Ευανθία Στιβανάκη (φέτος).
Στο μάθημα: «Εισαγωγή στη Θεατρική Πράξη Β΄» το δίνουμε 3/7 στην AULA της Φιλοσοφικής –στη Πανεπιστημιούπολη στη Ζωγράφου- κατά τις 12 πιθανό θα μαζευτούμε και κατά τις 3 ή 4 πιστεύω να παίξουμε στο έργο: «ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ» του Ευγένιου Ο ‘Νιλ..
Και η πορεία του χρόνου θα δείξει ..για τις συνεργασίες.. που θα συναντήσω..
Πάντα λέω έχει ο Θεός αλλά συν Θεό και χείρα κίνει..
- Ποιό είναι το υποκριτικό σου όνειρο για το μέλλον; Τι θα κανες με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, θέατρο, κινηματογράφο ή τηλεόραση;
Δεν είναι ΤΟ Όνειρο -αλλά ΤΑ Όνειρα- που έχω αλλά προτιμώ να πατάω στη γη κι αν είναι κάτι που θα γίνει είμαι σίγουρη ότι θα γίνει- χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια κι άγχος -από μένα.. αλλά με σωστό προγραμματισμό.. και δουλειά..
- Τι θα ήθελες να καταφέρεις κατά τα επόμενα 10 χρόνια;
Επειδή έχω βιώσει το "χάνω τη γη κάτω από τα πόδια", εντελώς ξαφνικά -εν τω μια νυκτί- προτιμώ να μη κάνω μακρόπνοα σχέδια. Θέλω να Ζω τη Κάθε Παρούσα Στιγμή και χαίρομαι -αυτή ακριβώς τη στιγμή που ΖΩ.
Αλλά ακόμη κι αν σκεφτώ κάτι -δε θα το κοινοποιήσω- διότι διασκορπώ την ενέργεια του να συμβεί..
- Ποιος χαρακτηρισμός σε αντιπροσωπεύει;
Προσαρμοστικότητα στα Δύσκολα κι Αγωνίστρια της Ζωής..
Αντιμετωπίζω τη Ζωή με Χιούμορ..
Η Χειρότερη Μέρα της Ζωής μου –θα είναι αυτή που δε θα έχω τη Διάθεση- έστω να χαμογελάσω..
- Τι είναι αυτό που σ'εντυπωσιάζει πρώτα σε έναν άντρα;
Κατά Κύριο λόγο Εντύπωση είναι το 1ο που θα δεις και θ’ ακούσεις τη 1η φορά.
Και σαφώς έχει να κάνει με το ερέθισμα που θα δοθεί στ’ οπτικό μας πεδίο, σαφώς κι η εξωτερική του εμφάνιση –ως πρώτη εντύπωση- έχει το 1ο λόγο όμως δε μένω στη 1η εντύπωση.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος -αποτελεί κι είναι ένα γοητευτικό μυστήριο –που οφείλεται, επειδή.. απαρτίζεται από διαφορετικούς τύπους ανθρώπων –εξού κι η Γοητεία του..
Το τι θα νιώσω κυρίως -όχι το τι ή το πως θα δω- κάποιον..
..Σημαντικό είναι να νιώθουμε καλά κι όμορφα Εμείς μ’ Eμάς -κι όχι μόνο οι άλλοι- ..όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι.. για να Εκπέμψουμε.. το «κάτι» το δικό μας και να τον προσεγγίσουμε –χωρίς καν να το «υποψιαστούμε»..
Σίγουρα όλα έχουν λόγο –ένας μυώδης καλλίγραμμος άντρας με βαθειά μελωδική φωνή θα μ’ «εντυπωσιάσουν».. αλλά Απλώς θα μ’ εντυπωσιάσουν.. (όπως λέμε «ο τέλειος άντρας») –αλλά δεν υπάρχει- για να είναι «Τέλειος» για όλους.. ..διότι είμαστε ατελείς και το «τέλειο» προσαρμόζεται- στις προσωπικές «απαιτήσεις» του καθενός μας.
Οπότε ο «Τέλειος» Άνθρωπος ή Άντρας είναι Υποκειμενική ιδέα κι όχι Πραγματικότητα.. επειδή θα εξυπηρετεί.. τον έναν ή λίγους..
Εξάλλου ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.. κι αυτό προσαρμοσμένο στους Ανθρώπους –δε σημαίνει- όταν κάποιος είναι ευγενέστατος κι Ευχάριστος σε κάποιο «πόστο» ή μια παρούσα συγκεκριμένη στιγμή ή περίσταση, ότι θα είναι έτσι –σ’ όλες τις περιστάσεις και καταστάσεις της Ζωής
Τα πάντα ανατρέπονται και γι’ αυτό χρειάζεται να μην είμαστε απόλυτοι -σ’ ότι λέμε ή εννοούμε..
- Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Τι σημαίνει αυτή η φράση? Ελεύθερος Χρόνος? Είναι 2 λέξεις που δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο μου και μου είναι -παντελώς κι εντελώς- άγνωστες.. Χα! Χα!
Τουλάχιστον αυτή την εποχή..
Παρ’ όλα αυτά –οφείλουμε στον εαυτό μας- να του προσφέρουμε και να βρούμε χρόνο –για να τον κοιτάξουμε- και να περιποιηθούμε –πιο καλά..
Οπότε «ξεκλέβω» χρόνο από τις υποχρεώσεις μου –αναβάλλοντας κάποια- για ν’ ασχοληθώ και με μένα.
Είναι Υποχρέωση του κάθε ανθρώπου να δημιουργεί συνθήκες –για τον ίδιο- για να μπορεί να έχει και να βρίσκει τις ισορροπίες του..
1 με 2 λόγια για τα σχέδια σου για το καλοκαίρι;
Όπως ανέφερα και πιο πριν –δε θέλω να κάνω σχέδια- τουλάχιστον, αν δεν ανήκει σε παρούσα συγκυρία -διότι όταν εμείς κάνουμε σχέδια- ο Δημιουργός μας ή η Ζωή γελάει- επειδή υπάρχει και το Απρόοπτο –της στιγμής- που μπορεί ν' ανατρέψει μια Ζωή ολόκληρη -όπως τη δική μου- εν τω μια νυκτί..
Αλλά σίγουρα κι είναι «Χρέος» μου να βρω χρόνο Ελεύθερο και για μένα..
- Κλείνοντας πες μια ευχή που θα θελες πολύ να σου πραγματοποιηθεί;
Ευχή μου είναι να υπάρχει Υγεία & Αγάπη - σε όλο το κόσμο.
Και να επέλθει η Αγάπη ανάμεσα μας -για να υπάρξει κι η Συνεννόηση κι η Ομόνοια- μέσα στο ανθρώπινο γένος..
Κι αυτό δύναται να Επιτευχθεί -αν όλοι ένας προς ένα- κοιτάξουμε "βαθειά" τον εαυτό μας και διακρίνουμε τον Άφταστο Εγωισμό μας -για να μπορέσουμε- να λειτουργήσουμε Ομαδικά κι όχι μόνο Ατομικά- και να "φέρουμε" το "Προάγγελο" της Ειρήνης -ήταν κι ο 1ος ρόλος που έπαιξα με το σύλλογο ΑΜΕΑ του Μοσχάτου- στο έργο του Αριστοφάνη «Ιππής».
Βέβαια προσωπικά -για τα Επαγγελματικά μου- τι άλλο από το να έχω τη Πρόοδο και τη Συνέχεια- που μου Αξίζει -σύμφωνα με τις ικανότητες μου.. μα πάντα με Υγεία..
Και σίγουρα να βρω τον Άνθρωπο μου και να Δημιουργήσω και τη Δική μου Οικογένεια..
- Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Δεν ξέρω αν έχεις κάτι να συμπληρώσεις;
Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω αλλά και να πω -είναι ότι έχουμε Τεράστιες Δυνατότητες- και δεν είναι ανάγκη να βρεθούμε στο χείλος του γκρεμού για να το ανακαλύψουμε.
Οφείλουμε στον εαυτό Πίστη γιατί έχει Πολλές και Μεγάλες Δυνατότητες..
να μη Φοβόμαστε να Δοκιμάσουμε, το Άγνωστο -εκτός αν γνωρίζουμε τους κινδύνους που εδρεύουν- όταν απειλούν τη Ζωή μας -τη Φυσική - Σωματική & Ψυχική μας- Ισορροπία..
Θα ήθελα να Ευχαριστήσω για τη Ψυχολογική Στήριξη απ’ τη Φιλία μας -με το Γιώργο Χρανιώτη –και το Γιώργο Καραμίχο που μου επέτρεψε να παρευρεθώ σε μάθηματα του- κι αποκόμισα γνώσεις –για την υποκριτική- και το Κλέονα Γρηγοριάδη –που μου σύστηκε- μια πολύ καλή Λογοπεδικό και γενικά τους ηθοποιούς -του θεατρικού έργου με το Γιώργο Χρανιώτη– που παίζουν αυτή τη περίοδο στο «Κόμη»: στο «Είδα Φως Και Μπήκα», που με «αγκάλιασαν» όλοι με Θετική Ενέργεια της Αγάπης..
Σ' Ευχαριστώ κι εσένα Evi.. για την ευκαιρία να γνωστοποιήσεις τη παρουσία μου –μέσω της Καλλιτεχνικής μου Δραστηριότητας -και την Εμπειρία της Υγείας μου..
Εις το Επαναγραφείν.. ή Επανειδείν..
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Έλενα στο εξής Facebook
Από πολύ μικρή ονειρευόταν –και ήθελε- να γίνει ηθοποιός, βέβαια στο διάβα της Ζωής της –συναντούσε συνεχώς εμπόδια- κι αναγκαστικά «ξέφευγε» απ’ το στόχο και όνειρό της.. που δεν ξέχασε ποτέ κι η Ζωή της έδωσε την ευκαιρία –ξαναφέρνοντας μπροστά του.. -όμως την επανέφερε– ανατρεπτικά και λίγο σκληρά, θα ‘λεγα- στ’ όνειρο της –για να το πραγματοποιήσει- κι αν δεν ήταν η μητέρα της που ήταν ο «μεσάζοντας» με το μητρικό ένστικτο που καταλάβαινε τα πάντα που χρειάζονταν.. και που με τη πίστη της –στο Θεό & στη κόρη της- ότι έχει τη δύναμη να τα καταφέρει -να Ζήσει.. διέψευσε ακόμη και τις διαγνώσεις των γιατρών..
Από πολύ μικρή λοιπόν είχε κάνει -τη δική της Ευχή– και η Ζωή την «Άκουσε» και τη βοήθησε να το υλοποιήσει –με «Συνεργό» τη Δύναμη της Ψυχής της- να κάνει πραγματικότητα και το δικό της Όνειρο.
Όταν θέλεις κάτι πολύ –με όλη τη Δύναμη της Ψυχής σου- η Ζωή ή το Σύμπαν σε βοηθάει να το Πραγματοποιήσεις –όπως λέει κ ο Paolo Coelo –στα συγγραφικά του έργα..
Που χωρίς να ξέρει –τα’ αναγνώσματα- του Paolo Coelo, έκανε πραγματικότητα τη θεωρία του..
Να ξέρετε ότι τα πάντα είναι ενέργεια στη Ζωή μας που διαπερνά –ότι έχει και είναι Ζωή.. όπως μας λέει κι η ίδια.
Έχοντας γνώσεις απ’ τις θεωρίες της Ανατολής και πολλών εναλλακτικών θεραπειών –που έκανε την πρακτική τους- για την καλύτερη αποκατάσταση της –από το τροχαίο που της συνέβη..
Κάνει λοιπόν τα πρώτα της βήματα στο χώρο της υποκριτικής του θεάτρου –παρ’ όλες τις αντιξοότητες της Ζωής της –ως τα τώρα- και κοιτάζει το μέλλον με Υπομονή Επιμονή & Αισιοδοξία & Θετικό βλέμμα –τα μελλούμενα.. που θα έρθουν.. και τα έχει ενεργοποιήσει με τη Σκέψη & τη Δύναμη του Νου της..
Προς το παρόν έχει παίξει σε διάφορες ερασιτεχνικές παραστάσεις που το πρώτο έργο ήταν στο σύλλογο του Μοσχάτου (Παραπληγικών & Κινητικά Αναπήρων)- με ρόλο την Ειρήνη στους «Ιππής» του Αριστοφάνη και στο Θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης" -με το έργο "Λάμια" της Λίνα Αμπντελχαμίντ - του συλλόγου ΑΜΕΑ Αχαρναί -με σκηνοθέτη το Βασιλη Οικονόμου –αξιόλογο επαγγελματία & Άνθρωπο –όπως αναφέρει κι η ίδια- από τη συνεργασία τους.
Επίσης σε μια συλλογική πρωτοβουλία φοιτητών (απ' την ενεργή φοίτηση της) στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών- στο Πανεπιστήμιο της Φιλοσοφικής στο έργο "ΜεταΌψεις της Κόρης" -που το σκηνοθέτησε επιτυχημένα- η συμφοιτήτρια της Αγγελική Παπαδοπούλου –ικανή ν’ ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία- και να «σώζει» παράσταση –όταν οι συνθήκες προβάλλουν εμπόδια- αξιοθαύμαστη.
Γενικώς η Ελένα είναι ένα πολύ δραστήριο άτομο -αφού πριν το βαρύ τροχαίο ατύχημα της επέζησε και δραστηριοποιείται χωρίς τα εμπόδια φυσικά ή μη- να της φράζουν το δρόμο που «χάραξε» η ίδια.
Ήταν αθλήτρια στο βόλεϋ, ακόντιο και στη προεθνική της άρσης βαρών, που από μία μικρή αλλά σοβαρή ατυχία (για τους αγώνες και τη πρώτη θέση) –έπαθε διάστρεμμα ποδοκνημικής- μόλις μιας βδομάδας πριν τους αγώνες αυτούς -κι έχασε τη 1η θέση στους πανελλήνιους αγώνες. «κάθε εμπόδιο για καλό συμβαίνει» διότι κάτι άλλο καλό, ορθώνεται μπροστά μας –όπως λέει κι η ίδια..
Ήταν απ' τις πρώτες κοπέλες στη 2η «φουρνιά» -που ασχολήθηκε- με την άρση βαρών..
Κι όπως λέει κι η ίδια: «Όταν εμείς κάνουμε σχέδια.. ο Θεός ή η Ζωή (το ίδιο είναι) γελάει..»
Και συν ότι έγινε ηθοποιός χωρίς καμία ειδική εκπαίδευση . –εκτός της Ζωής-
Διαβάστε παρακάτω όλα όσα είπε η νεαρή ηθοποιός!!!
- Έλενα πρώτα απ' όλα θα ήθελα να συστηθείς στους αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, ποια είσαι;
Κατ' αρχήν θα ήθελα να με φωνάζουν Ελένα -κι όχι Έλενα- που είναι και το προφανές του ονόματος -διότι με αυτό το τονισμό συναντάμε σήμερα- πιο συχνά τ' όνομα (Ελένη όπως με βαφτίσανε) και θεωρείτε "δεδομένο" απ’ όλους μας κι αυτό -όπως και πολλά άλλα λανθασμένος στη Ζωή μας. Είναι κι η γνήσια εκφορά του Ελληνικού Αρχαίου ονόματος "Ελένη" –όπως έμαθα κι εγώ. Αλλά έκανα αυτή την αλλαγή, πιο πολύ για λόγους ψυχολογικούς -στο άκουσμα του Ελένα- νιώθω απελευθερωμένη από πολλά.. «δεινά» (χαριτολογώντας) κι επειδή ακούω αυτό τ' όνομα πολύ συχνά και πάντα γυρίζω -δηλ. "ψαρώνω"- που λένε, όταν είδα (το Ελένα) -αποφάσισα να το «υιοθετήσω» -ώστε να ξέρω πότε φωνάζουν εμένα κι όχι κάποια άλλη. Υπογραμμίζω και βάζοντας τη φράση σε παρένθεση συμπληρώνω: (πως δεν ήθελα να πράττω αυτά που έκαναν οι πολλοί –ήθελα να είμαι από τους λίγους και δη πρωτοπόρους..) Πιστεύω πως έχω καταφέρει να στηρίξω –με πράξεις αυτήν την άποψη– αρκετά καλά..Όλοι το ίδιο λάθος κάνουν -από κεκτημένη ταχύτητα- προφανώς κι αυτό δείχνει επίσης κι έλλειψη παρατηρητικότητας ή έλλειψη ενδιαφέροντος για το τι λέει ο συνομιλητής μας αφού στην ουσία δεν ακούμε ότι μας λέει εκείνος αλλά μας νοιάζει μόνο –αυτά που έχουμε Εμείς να του πούμε -δηλ. έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτόν που υπάρχει "δίπλα" μας- με λίγα λόγια η Αποξένωση –που «θερίζει» την εποχή και τη κοινωνία μας. - Εκτός από σένα που καταλαβαίνω ότι είναι από κεκτημένη ταχύτητα -για να προλάβεις πολλά μαζί- για λόγους επαγγελματικούς- Και συνεχίζω..Βρίσκομαι στα πρώτα βήματα -θέλω να πιστεύω- πως θα υπάρξει θετική εξέλιξη και ότι & θα έχω συνέχεια στην πορεία μου -ως καλλιτέχνιδα- στα Μονοπάτια της Υποκριτικής Τέχνης και όχι μόνο.. ..η πορεία κι οι Ευκαιρίες που θα συναντήσω θα το δείξουν..
- Τι σε ενέπνευσε να γίνεις ηθοποιός;
Δεν ήταν κάτι που με ενέπνευσε βρισκόταν στο DNA μου, η Φυσική ροή του ανθρώπου στη Ζωή είναι να Εξελλίσεται –αλλάζοντας τις Επιθυμίες του Εαυτού του- του και τη Προσωπικότητα του, με στόχο τη Μεταμόρφωση του σε κάτι Αιθέριο, Παραμυθένιο- ή δυνατόν.. αυτός λοιπόν ήταν κι ο στόχος μου.. να «ξεφεύγω» -αν θέλεις- σε δικό μου κόσμο και αφού τελειώσει η παράσταση –θα έχω πράξει κάτι που με ευχαριστεί- και δε μου δίνει απλώς τη χαρά , αφού έτσι αξίζει στη Ζωή να τη Ζούμε –κάνοντας αυτά που μας ευχαριστούν κι όχι μόνο ότι μας δίνει χαρά..Καθώς λοιπόν "μπήκα" στα χρόνια της εφηβείας -βγήκα απ' το παράθυρο- (χιούμορ) -το ενδιαφέρον μου- στράφηκε αναγκαστικά αλλού. Αφού δεν υπήρχαν -οι προοπτικές, για κάνω πραγματικότητα τ' όνειρο μου- για πολλούς λόγους και δη οικονομικούς.. στράφηκα αλλού –άφησα κατά μέρος- και για λίγο (όσο κι αν διαρκέσει αυτό το «λίγο»..
Δε «Μαυροφορέθηκα» για να θρηνώ (ακολούθησα άλλη διαφορετική εμπειρία) που απ’ ότι κατάλαβα με τη πάροδο του χρόνου, ο Αθλητισμός δεν φάνηκε τυχαία στη Ζωή μου –αλλά ήταν απαραίτητος- για τη συνέχεια της..Οπότε ακολούθησα την αδερφή μου -που είχε "μπει" σε ομάδα για βόλεϊ στο Αιγάλεω- όταν ήμουν στο γυμνάσιο που, ήμουν 14 χρονών. Μπήκα και στην ομάδα του σχολείου που πήγαινα -5ο Γυμνάσιο Περιστερίου- αφού βρισκόμουν ήδη στον ίδιο σύλλογο (του Αιγάλεω) που ήταν και πιο κοντά στο σπίτι μας, με την αδερφή μου -εκείνη ήταν στην ομάδα των Γυναικών- κι εγώ στην ομάδα των Κορασίδων -μετά ακολούθησα Νεανίδες- και έπειτα μετά από χρόνια, έφυγα από αυτήν την ομάδα και πήγα σε μία στην Αθήνα – στο Ζάππειο κοντά- τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο (Ε.Γ.Σ.).
Εκεί μπήκα απευθείας με τις Γυναίκες κι έπαιζα –με Προπονητή το κ. Γιώργο Λάμπρου. Στο Σύλλογο αυτό πήγα πρώτα –για το άθλημα- του Ακοντισμού- από παρότρυνση του γυμναστή που είχα στο Λύκειο κ. Γιώργο Τρουλινό έτσι ακολούθησα για ένα χρόνο -τον Ακοντισμό στην ίδια ομάδα -κι αφού είδα- ότι υπήρχε ομάδα βόλεϊ Γυναικών ξεκίνησα τις διαδικασίες για τη μεταγραφή μου- απ’ το άθλημα - για να μπορώ να συμμετέχω επίσημα σε αγώνες του συλλόγου- κι έκανα προπονήσεις και με το ακόντιο στις ρίψεις κι από μία συναθλήτρια από τις ρίψεις που Προπονητής ήταν ο Γυμναστής μου στο Λύκειο κι έτσι έμεινα στον Ακοντισμό (1 χρόνο) κι έκανα προπονήσεις με τη Νατάσσα Ακτύπη που είμαστε πολύ καλές φίλες –και που είχε μπει- στην πρώτη Γυναικεία ομάδα του αθλήματος -της Άρσης Βαρών, μου πρότεινε να δοκιμάσω να λάβω μέρος κι εκεί στους "δεύτερους" -για την Ελλάδα- Γυναικείους Πανελλήνιους Αγώνες του αθλήματος –αφού με δει ο προπονητής– στα βάρη για να με αξιολογήσει -ο αποθανών τώρα- Ανδρέας Σιζόπουλος- που τον έχει διαδεχτεί και συνεχίζει με την ίδια δυναμική κι ο γιος του Αλέκος Σιζόπουλος.
Αλλά ακόμη κι όταν δοκίμαζα κι άλλα αθλήματα (ακόμη και με την Άρση Βαρών) δεν άφηνα, τις προπονήσεις και τους Αγώνες στο Βόλεϋ -έκανα -προπονήσεις συγχρόνως- με το κατάλληλο προγραμματισμό των ημερών και ωρών -που θα δούλευα ή θα σπούδαζα.
Στα βάρη πήγα τελικά κι έπαιξα στους Πανελλήνιους Αγώνες που έγιναν Θεσ/κη με –διάστρεμμα στον αστράγαλο μιας βδομάδας- κι από ένα χορό των ΤΕΙ, που σπούδαζε η κολλητή εφηβική μου φίλη Ελ.Ντ.
Ήμουν και Σπουδάστρια στην ΑΔΣΕΝ Ασπροπύργου- το 1ο χρόνο όταν έκανα τις πρώτες προπονήσεις στα βάρη κι ήμουν στους στους μηχανικούς- που υπήρχε άλλη μία μόνο κοπέλα –η Ελ. Αλμ. σ’ όλο το τμήμα των Μηχανικών– κι είμασταν οι πρώτες κοπέλες- που άνοιξαν το δρόμο αρχικά η Ε.Α για τη φοίτηση και σ’ άλλες κοπέλες –σ’ ένα καθαρά ανδροκρατούμενο επάγγελμα.Όταν μου συνέβη το ατύχημα -είχα γραφτεί στην ιδιωτική σχολή «Αυγερινοπούλου»- ως Αισθητικός και οι σπουδές αυτές έμειναν ατελείς (διότι το ατύχημα συνέβη 3 ή 4 μήνες πριν τελειώσει η φοίτηση μου εκεί) κι οι 2 σχολές που ακολούθησα είναι άκρως αντίθετες -η μία ήταν ένα καθαρά ανδρικό- επάγγελμα κι η άλλη καθαρά γυναικείο –τουλάχιστον τότε. Ή του Ύψους ή του Βάθους..Χα! Χα! Από τότε όμως έχουν αλλάξει πάρα πολλά: ο κόσμος, είμαστε πλέον στην εποχή του Η/Υ κ.άλλες πολλές αλλαγές –ανά τον κόσμο- που κάποιος που έχει Ζήσει τη φυσική ροή της Ζωής, δε μπορεί να νιώσει, το χρόνο που τρέχει συνεχώς και «σαρώνει» με τη Ροή του τα πάντα. Είναι ακριβώς όπως «Ένα Ορμητικό Ποτάμι που τρέχει μόνο Μπροστά» & Σαρώνει στο Διάβα του τα πάντα..Έπραττα όλες τις δραστηριότητες μαζί -λες κι ήθελα να προλάβω- να πράξω και να βιώσω πολλά στη Ζωή μου -και εδώ φάνηκα προφητική- κατά ένα μέρος διότι Ζω και μπορεί να λένε ότι «έχασα» πολλά χρόνια της νεανικής μου ηλικίας, που θα μπορούσα δραστηριοποιηθώ σε πολλά –της τότε ηλικίας μου τότε- δηλ. αυτά που πράττω τώρα.. και σύμφωνα πάντα με τους δικούς μας νόμους και θεσμούς.. και λόγω της σωματικής κι υλικής ηλικίας –είμαι εκτός κανόνα- αλλά ευτυχώς και Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις -σε κάθε κανόνα..
..Ποτέ Δεν είναι Αργά για Τίποτα & για Κανένα..Συν ότι οι Γνώσεις που Αποκόμισα από τη «Δυσάρεστη» κατά μία Έννοια Εμπειρία.Δεν αντικαθίσταται –στη Φυσική Ροή της Ζωής- που θα είχα, αν δεν είχα τρακάρει..Δε τη συνιστώ σε κανένα –αν δε του τύχει- από τη στιγμή που συνέβη –το μόνο- που μπορώ και καλύτερο για μένα είναι να δω με Θετικό & Αισιόδοξο Βλέμμα το «Πάθημα» που απ’ ότι φάνηκε ήταν ένα πάραπολύ καλό Μάθημα Ζωής..
Στην Αποκατάσταση –απ’ το πλήγμα του ατυχήματος- με βοήθησε πολύ η έως τότε, αθλητική μου δραστηριότητα.. που αποδεικνύει πως δεν ήταν τυχαία η αδυναμία.. να πραγματοποιήσω άμεσα τα’ Όνειρο μου.
Για τους πιο πολλούς αν όχι όλους –το ατύχημα- θεωρητικά είναι τραγικό γεγονός -και όντως είναι- αλλά κατάφερα και ανέτρεψα αυτή τη τραγικότητα -σε μήνυμα Ελπίδας & Δύναμης- κι Αισιοδοξίας, βοηθήθηκα δε πάρα πολύ στην αποθεραπεία μου -που ακόμη συνεχίζω –μ’ επιτυχή αποτελέσματα και συνεπώς πολύ καλή εξέλιξη –από τον στόχο που είχα ορίσει μπροστά μου- οραματίζοντας με, καλύτερα από πριν το ατύχημα..Συν ότι λειτούργησε ως Οδηγός –για να ανιχνεύσω- τα «αποτυπώματα» του Ονείρου μου και να βρω το Δρόμο –να τα Συναντήσω..Ενώ πριν γύμναζα επί το πλείστον το σώμα -τώρα έχω την ευκαιρία- να γυμνάσω και το νου -το μυαλό μου- (μέσω των σπουδών αλλά και των εμπειριών που βιώνω) –βέβαια κάποιοι καταφέρνουν- να γυμνάζουν και τα δύο ταυτόχρονα (από τη γέννηση τους) μ’ επιτυχία –υποθέτω είναι λίγοι –αν υπάρχουν.. Συντρέχουν βέβαια και οι ευκαιρίες –υπάρχουν ή παρουσιάζονται στη Ζωή μας- για ν’ αναπτύξουμε το τομέα ή τους τομείς που θέλουμε..
Έχεις εμπλακεί σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα πες μου για αυτό...
Το θυμάμαι σαν χτες -που χαιρόμουν- επειδή είχα γενέθλια μετά το Πάσχα και θα τρώγαμε όλοι τούρτα -δε θα υπήρχαν λόγοι νηστείας. Χα! Χα!
Ως Ταύρος μ' ενδιέφερε το καλό φαγητό.. μόνο που τελικά τη τούρτα την έφαγαν όλοι οι άλλοι- εκτός από μένα – αφού βρισκόμουν σε κώμα.. τη «πάτησα».. Χα! Χα!
Είναι αστείο αν το κοιτάξουμε τώρα που έχω ξεφύγει τον κίνδυνο –για τη Ζωή μου- από τότε.. κι αυτό είναι μια καλή συμβουλή, να βλέπεις τη Ζωή σου με Χιούμορ να έχεις τη Δύναμη ν’ Αυτοσαρκάζεσαι –για να προλαβαίνεις κακίες άλλων- και να μη σε Απελπίζουν οι καταστάσεις..όσο Τραγικές κι Ανέλπιδες φαίνονται..
Η Ελπίδα Πεθαίνει Τελευταία και δεν είναι τυχαία η φράση αυτή... επειδή τα πάντα μπορούν ν’ ανατραπούν –όπως κι απ’ το πολύ καλό στα χειρότερα– (για να μη γινόμαστε Αλάζονες κι Εαυτούληδες) αλλά κι απ’ τα χειρότερα, στα πολύ καλύτερα κι αυτό είναι μια πολύ Θετική κι Αισιόδοξη Στάση για τον Αγώνα που θα κάνουμε για ν’ Αντιμετωπίσει τις Δυσκολίες της Ζωής μας..Επειδή η Ζωή είναι Απρόβλεπτη.. κάθε ώρα & κυρίως Στιγμή..
Η πορεία της Αποκατάστασης μου -από την ώρα που βρέθηκα- σε κώμα οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, σύμφωνα με τα δεδομένα, που είχαν μπροστά τους κι έβλεπαν για τη συνέχεια της Ζωής μου - γι' αυτούς ήμουν απλώς κλινικά νεκρή- επειδή ο εγκέφαλος μου -ήταν ένα αιμάτωμα και δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι -που θα μπορούσαν ν’ αφαιρέσουν- με σκοπό να βοηθήσουν να συνέλθω.
Κι αυτό το θεωρώ κι είναι τύχη, διότι έκαναν ως τότε ένα σωρό λάθη -στις εγχειρήσεις εγκεφάλου- δε σώθηκα απ' το τρακάρισμα για να με καταδικάσουν –από βλακεία- να Ζω ως φυτό μια Ζωή "καταδικασμένη" -δηλ. χωρίς να ΖΩ κι απλώς να υπάρχει η παρουσία μου- για τους άλλους.
Αν δεν είμαι εγώ για μένα τότε για ποιο λόγο υπάρχω?
Βέβαια δεν ξέρουμε –αν θα πετύχαινε- και πόσο γρήγορα θα γινόμουν καλά -χωρίς όμως σταθερότητα στην Υγεία μου- πιστεύω. Είναι θεωρίες δικές μου -για τους γιατρούς- και τι θα μπορούσαν να επιτύχουν.
Η Πίστη της Μητέρας μου -στο Θεό- και σε μένα -ότι θα τα καταφέρω- κάτι που έγινε κιόλας.
Μ' έσωσε και συνέβη στην ουσία -η Ανάσταση μου- έγινε τη μέρα που τράκαρα και δεν "έφυγα" εντελώς, δηλ. «έφυγα» -για να πάρω μια οσμή- από τον «άλλο» κόσμο & «ξαναγύρισα» προφανώς για να μεταλαμπαδεύσω τις Γνώσεις απ’ την Εμπειρία μου αλλά και να φέρω εις πέρας την Αποστολή που μου έχει δοθεί -από τη φυσική μου γέννηση αρχικά- αλλά εξελιγμένη με τη 2η «γέννηση» δηλ. Ανάσταση (14/4) είναι η μέρα που τράκαρα και τη γιορτάζω ως μέρα Αναστάσεως μου.. Τα οποία είναι «μη βάσιμες θεωρίες» επειδή δε στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα –τουλάχιστον ότι θεωρούμε- «πραγματικό»..
Δε το χαρακτηρίζω (άτυχο συμβάν) διότι νιώθω «τυχερή» που μου συνέβη -πριν με πείτε τρελή και παλαβή- νιώθω ότι μου έχει δώσει πολλές και σπάνιες εμπειρίες και συνεπώς γνώσεις- κι είμαι άνθρωπος που κυνηγάω τις εμπειρίες- αφού από κει μαθαίνουμε -τα της Ζωής। Εν πάση περιπτώση -πήγα στον άλλο κόσμο και ξαναγύρισα- ειδικά αυτήν την εμπειρία ή το συμβάν -δε το χαρακτηρίζει κανείς κι "Εμπειρία Ρουτίνας- και πόσο μάλλον δε πλήττει όποιος την ακούει , αλλά και τη βιώνει, νομίζω –αλλά δε νιώθω πως έχω «χάσει» χρόνια από τη Ζωή μου– στην ουσία έχω Κερδίσει.
Διότι ότι έχω μάθει, ως τώρα αποκλείεται να τα μάθαινα στα χρόνια που θα κυλούσε «κανονικά» η ροή της Φυσικής & Φυσιολογικής Συνέχεια της Ζωής μου. Έχω αποκτήσει νέους φίλους –διαφορετικούς- αφού κι ο κόσμος απαρτίζεται από διαφορετικούς ανθρώπους। «Πήρα» κι αρκετά άλλα «μαθήματα» Ζωής.. που δε θα έβλεπα σ’ άλλη περίπτωση..
Γενικώς κι ειδικώς ο τρόπος που αντικρίζω το ατύχημα –είναι ΜΟΝΟ Θετικός..
- Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να γίνεις ηθοποιός ειδικά όταν δεν έχεiς κάνει σπουδές στην υποκριτική;
Δε συνάντησα καμμία δυσκολία -έπραττα ότι και όπως "έβγαινε" από μέσα μου- παρά τις οδηγίες του σκηνοθέτη -στο 2ο έργο που έπαιξα τη "Λάμια"- προσπάθησα να τις ακολουθήσω στις πρόβες με αποτυχία -γιατί δεν ήμουν εγώ αυτή που έπαιζε- κι έτσι στην επίσημη πρεμιέρα -έπαιξα όπως μου "βγήκε" κι ένιωθα –βασιζόμενη στη Θεωρία του Stanislavsky- που κι αυτή την έμαθα αφού έπραξα σύμφωνα με αυτή.. Και γι' αυτό υπήρχε επιτυχία -ήταν αυθεντική εκτέλεση ρόλου- ήμουν Εγώ που Υποδυόμουν το Ρόλο μου..
Σα μπερδεμένο μου ακούγεται.. και είναι.. Χα! Χα!
-Για πες μου λοιπον πως ξεκινησες πως μπηκες στην υποκριτική...
Η Υποκριτική –που ρωτάς για το πώς μπήκα- το δέχομαι ως: πως ξεκίνησα -να «παίζω» Θέατρο.
Είχα γραφτεί στο σύλλογο ΑΜΕΑ -Παραπληγικών & Κινητικά Αναπήρων- στο Μοσχάτο (επειδή έμενα στο Ν. Κόσμο) και ήταν πιο κοντά κι εκδήλωσα ενδιαφέρον –για τη Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου.
Η ομιλία μου τότε ήταν «τρισάθλια» μίλαγα και δε με καταλάβαινε κανείς –αλλά όλοι μου έλεγαν: «Ναι, Ναι», για να με «ξεφορτωθούν», κάποιος όμως που έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον ασχολιόταν με υπομονή και «βγάζαμε» νόημα..
Έμαθα πολλά με τη «μη λεκτική» επικοινωνία –όταν δε μίλαγα κατανοητά- ένιωθα όμως τη διάθεση του κάθε συνομιλητή μου. Κι αυτή η επικοινωνία με δίδαξε πολλά..
Η Ομάδα των ατόμων μου –που παρευρίσκονταν- συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά –αφού βρέθηκε και ρόλος- χωρίς λόγια τότε κι εμφανίστηκα στο Ρόλο της Ειρήνης στους «Ιππής» του Αριστοφάνη..
Μετακομίσαμε με τη μητέρα μου, στο Περιστέρι –στο αρχικό μας σπίτι- που είναι και δικό μας -αρρώστησε ο πατέρας μου- και χρειαζόταν φροντίδα.
Όταν απέκτησα σύνδεση internet στον Η/Υ μου –γράφτηκα- και στο fb που ειδικά τις πρώτες μέρες καθόμουν με τις ώρες -έτσι κάποια στιγμή σκέφτηκα- να κοιτάξω αν υπήρχε ζήτηση ηθοποιού γυναίκας- που θα μπορούσα να υποστηρίξω με -κάποιο ρόλο που θα είχα τη δυνατότητα να υποδυθώ- και βρήκα μια κοινοποίηση στον ισότοπο του fb από το σύλλογο ΑΜΕΑ Αχαρνών -που είχε αναλάβει- να σκηνοθετήσει το έργο ο Βασίλης Οικονόμου -που θ' ανέβαζε- τη Λάμια, που είχε γράψει η Λίνα Αμπελχάμιντ.
Εκδήλωσα ενδιαφέρον για το ρόλο που υπήρχε κι έστειλα το βιογραφικό μου -για την ηθοποιό που έψαχναν - και κλείσαμε ραντεβού με το σκηνοθέτη, Βασίλη Οικονόμου -που έχει εμπειρία με άτομα ΑΜΕΑ- κι έδειξε τη "πρέπουσα" Καταννόηση και την Υπομονή, που με βοήθησαν πάρα πολύ -ψυχολογικά. Και τον Ευχαριστώ πολύ..
Στη συνέχεια έχω παίξει, στο έργο "ΜεταΌψεις της Κόρης εις τη 3η" -η μία όψη της Κόρης –μια διασκευή και είναι σκηνοθετημένο από την Αγγελική Παπαδοπούλου (συμφοιτήτρια μου) που με βοήθησε πάρα πολύ κι όχι μόνο στο θέατρο με το ρόλο που μου εμπιστεύτηκε αλλά και οικονομικά Γι’ αυτό την Εκτιμώ Απεριόριστα..
- Τι είναι αυτό που σε εξιτάρει περισσότερο στη ηθοποιία;
Εκείνο το οποίο με ξιτάρει ιδιαίτερα -είναι κάτι που γίνεται μόνο του- και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια -από μένα. Είναι ότι γίνομαι άλλος άνθρωπος και ότι "βγαίνω" από κάθε προβληματική κατάσταση του πραγματικού μου εαυτού.. είναι κάτι που γίνεται "ΜΑΓΙΚΑ"..και είναι "Μαγικά όμορφο"
- Παίζεις κάπου αυτήν την περίοδο;
Θα ξεκινήσω με την εξεταστική της Φιλοσοφικής στις 3/7 με την εξέταση του μαθήματος: «Εισαγωγή στη Θεατρική Πράξη Β΄» κι αν βρω ομάδα -για να παίξω και να «δώσω» και το «Εισαγωγή στην Ιστορία της Υποκριτικής & της Σκηνοθεσίας» -που κι αυτό όπως και το 1ο που είπα- ότι θα δώσω το διδάσκει η κυρία Ευανθία Στιβανάκη (φέτος).
Στο μάθημα: «Εισαγωγή στη Θεατρική Πράξη Β΄» το δίνουμε 3/7 στην AULA της Φιλοσοφικής –στη Πανεπιστημιούπολη στη Ζωγράφου- κατά τις 12 πιθανό θα μαζευτούμε και κατά τις 3 ή 4 πιστεύω να παίξουμε στο έργο: «ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ» του Ευγένιου Ο ‘Νιλ..
Και η πορεία του χρόνου θα δείξει ..για τις συνεργασίες.. που θα συναντήσω..
Πάντα λέω έχει ο Θεός αλλά συν Θεό και χείρα κίνει..
- Ποιό είναι το υποκριτικό σου όνειρο για το μέλλον; Τι θα κανες με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, θέατρο, κινηματογράφο ή τηλεόραση;
Δεν είναι ΤΟ Όνειρο -αλλά ΤΑ Όνειρα- που έχω αλλά προτιμώ να πατάω στη γη κι αν είναι κάτι που θα γίνει είμαι σίγουρη ότι θα γίνει- χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια κι άγχος -από μένα.. αλλά με σωστό προγραμματισμό.. και δουλειά..
- Τι θα ήθελες να καταφέρεις κατά τα επόμενα 10 χρόνια;
Επειδή έχω βιώσει το "χάνω τη γη κάτω από τα πόδια", εντελώς ξαφνικά -εν τω μια νυκτί- προτιμώ να μη κάνω μακρόπνοα σχέδια. Θέλω να Ζω τη Κάθε Παρούσα Στιγμή και χαίρομαι -αυτή ακριβώς τη στιγμή που ΖΩ.
Αλλά ακόμη κι αν σκεφτώ κάτι -δε θα το κοινοποιήσω- διότι διασκορπώ την ενέργεια του να συμβεί..
- Ποιος χαρακτηρισμός σε αντιπροσωπεύει;
Προσαρμοστικότητα στα Δύσκολα κι Αγωνίστρια της Ζωής..
Αντιμετωπίζω τη Ζωή με Χιούμορ..
Η Χειρότερη Μέρα της Ζωής μου –θα είναι αυτή που δε θα έχω τη Διάθεση- έστω να χαμογελάσω..
- Τι είναι αυτό που σ'εντυπωσιάζει πρώτα σε έναν άντρα;
Κατά Κύριο λόγο Εντύπωση είναι το 1ο που θα δεις και θ’ ακούσεις τη 1η φορά.
Και σαφώς έχει να κάνει με το ερέθισμα που θα δοθεί στ’ οπτικό μας πεδίο, σαφώς κι η εξωτερική του εμφάνιση –ως πρώτη εντύπωση- έχει το 1ο λόγο όμως δε μένω στη 1η εντύπωση.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος -αποτελεί κι είναι ένα γοητευτικό μυστήριο –που οφείλεται, επειδή.. απαρτίζεται από διαφορετικούς τύπους ανθρώπων –εξού κι η Γοητεία του..
Το τι θα νιώσω κυρίως -όχι το τι ή το πως θα δω- κάποιον..
..Σημαντικό είναι να νιώθουμε καλά κι όμορφα Εμείς μ’ Eμάς -κι όχι μόνο οι άλλοι- ..όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι.. για να Εκπέμψουμε.. το «κάτι» το δικό μας και να τον προσεγγίσουμε –χωρίς καν να το «υποψιαστούμε»..
Σίγουρα όλα έχουν λόγο –ένας μυώδης καλλίγραμμος άντρας με βαθειά μελωδική φωνή θα μ’ «εντυπωσιάσουν».. αλλά Απλώς θα μ’ εντυπωσιάσουν.. (όπως λέμε «ο τέλειος άντρας») –αλλά δεν υπάρχει- για να είναι «Τέλειος» για όλους.. ..διότι είμαστε ατελείς και το «τέλειο» προσαρμόζεται- στις προσωπικές «απαιτήσεις» του καθενός μας.
Οπότε ο «Τέλειος» Άνθρωπος ή Άντρας είναι Υποκειμενική ιδέα κι όχι Πραγματικότητα.. επειδή θα εξυπηρετεί.. τον έναν ή λίγους..
Εξάλλου ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.. κι αυτό προσαρμοσμένο στους Ανθρώπους –δε σημαίνει- όταν κάποιος είναι ευγενέστατος κι Ευχάριστος σε κάποιο «πόστο» ή μια παρούσα συγκεκριμένη στιγμή ή περίσταση, ότι θα είναι έτσι –σ’ όλες τις περιστάσεις και καταστάσεις της Ζωής
Τα πάντα ανατρέπονται και γι’ αυτό χρειάζεται να μην είμαστε απόλυτοι -σ’ ότι λέμε ή εννοούμε..
- Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Τι σημαίνει αυτή η φράση? Ελεύθερος Χρόνος? Είναι 2 λέξεις που δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο μου και μου είναι -παντελώς κι εντελώς- άγνωστες.. Χα! Χα!
Τουλάχιστον αυτή την εποχή..
Παρ’ όλα αυτά –οφείλουμε στον εαυτό μας- να του προσφέρουμε και να βρούμε χρόνο –για να τον κοιτάξουμε- και να περιποιηθούμε –πιο καλά..
Οπότε «ξεκλέβω» χρόνο από τις υποχρεώσεις μου –αναβάλλοντας κάποια- για ν’ ασχοληθώ και με μένα.
Είναι Υποχρέωση του κάθε ανθρώπου να δημιουργεί συνθήκες –για τον ίδιο- για να μπορεί να έχει και να βρίσκει τις ισορροπίες του..
1 με 2 λόγια για τα σχέδια σου για το καλοκαίρι;
Όπως ανέφερα και πιο πριν –δε θέλω να κάνω σχέδια- τουλάχιστον, αν δεν ανήκει σε παρούσα συγκυρία -διότι όταν εμείς κάνουμε σχέδια- ο Δημιουργός μας ή η Ζωή γελάει- επειδή υπάρχει και το Απρόοπτο –της στιγμής- που μπορεί ν' ανατρέψει μια Ζωή ολόκληρη -όπως τη δική μου- εν τω μια νυκτί..
Αλλά σίγουρα κι είναι «Χρέος» μου να βρω χρόνο Ελεύθερο και για μένα..
- Κλείνοντας πες μια ευχή που θα θελες πολύ να σου πραγματοποιηθεί;
Ευχή μου είναι να υπάρχει Υγεία & Αγάπη - σε όλο το κόσμο.
Και να επέλθει η Αγάπη ανάμεσα μας -για να υπάρξει κι η Συνεννόηση κι η Ομόνοια- μέσα στο ανθρώπινο γένος..
Κι αυτό δύναται να Επιτευχθεί -αν όλοι ένας προς ένα- κοιτάξουμε "βαθειά" τον εαυτό μας και διακρίνουμε τον Άφταστο Εγωισμό μας -για να μπορέσουμε- να λειτουργήσουμε Ομαδικά κι όχι μόνο Ατομικά- και να "φέρουμε" το "Προάγγελο" της Ειρήνης -ήταν κι ο 1ος ρόλος που έπαιξα με το σύλλογο ΑΜΕΑ του Μοσχάτου- στο έργο του Αριστοφάνη «Ιππής».
Βέβαια προσωπικά -για τα Επαγγελματικά μου- τι άλλο από το να έχω τη Πρόοδο και τη Συνέχεια- που μου Αξίζει -σύμφωνα με τις ικανότητες μου.. μα πάντα με Υγεία..
Και σίγουρα να βρω τον Άνθρωπο μου και να Δημιουργήσω και τη Δική μου Οικογένεια..
- Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Δεν ξέρω αν έχεις κάτι να συμπληρώσεις;Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω αλλά και να πω -είναι ότι έχουμε Τεράστιες Δυνατότητες- και δεν είναι ανάγκη να βρεθούμε στο χείλος του γκρεμού για να το ανακαλύψουμε.
Οφείλουμε στον εαυτό Πίστη γιατί έχει Πολλές και Μεγάλες Δυνατότητες..
να μη Φοβόμαστε να Δοκιμάσουμε, το Άγνωστο -εκτός αν γνωρίζουμε τους κινδύνους που εδρεύουν- όταν απειλούν τη Ζωή μας -τη Φυσική - Σωματική & Ψυχική μας- Ισορροπία..
Θα ήθελα να Ευχαριστήσω για τη Ψυχολογική Στήριξη απ’ τη Φιλία μας -με το Γιώργο Χρανιώτη –και το Γιώργο Καραμίχο που μου επέτρεψε να παρευρεθώ σε μάθηματα του- κι αποκόμισα γνώσεις –για την υποκριτική- και το Κλέονα Γρηγοριάδη –που μου σύστηκε- μια πολύ καλή Λογοπεδικό και γενικά τους ηθοποιούς -του θεατρικού έργου με το Γιώργο Χρανιώτη– που παίζουν αυτή τη περίοδο στο «Κόμη»: στο «Είδα Φως Και Μπήκα», που με «αγκάλιασαν» όλοι με Θετική Ενέργεια της Αγάπης..
Σ' Ευχαριστώ κι εσένα Evi.. για την ευκαιρία να γνωστοποιήσεις τη παρουσία μου –μέσω της Καλλιτεχνικής μου Δραστηριότητας -και την Εμπειρία της Υγείας μου..
Εις το Επαναγραφείν.. ή Επανειδείν..
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Έλενα στο εξής Facebook
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar